নবৌ এজনীহে ঘৰ সোমাবহি। তেতিয়া....”
এই বদমাচজনীয়ে তাইক যা তা কথাবোৰ কৈ থাকে আৰু সমস্যা- বোৰ হয়গৈ মোৰ!
ইফালে, কাঞ্চনক বুজুওৱা আৰু ঢেৰুৱা ঠাৰি সিজোৱা একেই কথা!
নুবুজেহে নুবুজে! নামানেহে নামানে!
মৰা এতিয়া, ক’ত মৰা!
গতিকে, প্ৰথম সপ্তাহতে ধাৰে-ঋণে চেকেণ্ডহেণ্ড বাইক এখনকে লৈ ল’বলগীয়া হ’ল। নহ'লে, পুৰণি চাইকেলখনৰ ‘পেডেল মাৰি মাৰি’ ভাগৰেই লাগে। নোৱাৰি আৰু ইমান কষ্ট কৰি মৰিব! দেহাই নাটানে।
যিকোনো কামতে দুই এটা অসুবিধা অৱশ্যে থাকিবই।
উপায়তো নাই। সবফালে সুবিধানো ক’ত পাম আৰু!
সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে, মোৰ জীৱনত ইমানখিনিয়েই যে হ’বগৈ, ভবাই নাছিলো। এনেয়ো, আমাৰ অসমখনত আন উপায় আছেনো কিটো?
তাতে, টেট পাছ কৰাৰতো এবছৰেই পাৰ হৈ গৈছিল।
লগৰ বহুতেই ইতিমধ্যে চাকৰিও পালে, আৰু বিয়া-বাৰুও কৰাই লৈ একেবাৰে তমস্কাৰ হৈয়েই পৰিল।
বাটে-পথে সিহঁতক দেখিলে মোৰতো পলাবলগীয়া অৱস্থাই হৈছিল।
অৰ্থহীন সহানুভূতি কিমান সহ্য কৰিব আৰু, কওকচোন!
শেষত যেনিবা, এদিন নিযুক্তি পত্ৰখন হাতত পৰিলহি।
স্বত্বিৰ নিশ্বাস এটা নিজে নিজেই ওলাই গ’ল।
মা-দেউতাৰো মুখত হাঁহি এটা বিৰিঙি উঠিল।
ভণ্টীৰো ইটো সিটোকৈ ডিমাণ্ডবোৰ আৰম্ভ হ’বলৈ ধৰিলে।
মানে, ঘৰখনলৈ সজীৱতা এটা আহিল।
লগতে, ঘৰখনত মোৰ পাত্তাও আগতকৈ বাঢ়িবলৈ ধৰিলে।
মোৰ নিজৰো দুদিনমান জীয়াই থকাৰ বাসনা জাগ্ৰত হৈ আহিল।
মানে, কাঞ্চনক লৈ আকৌ সপোনবোৰ দেখিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো।
নহ’লে মানে, মাজতে এনে লাগিবলৈ ধৰিছিল, এই যেন ক’ৰবাৰ পৰা তথাকথিত সু-পাত্ৰ এজনা আহি ভুটুংকৈ ওলাবহি আৰু কাঞ্চনক লৈ উধাও হ’ব। মানে, তাহানি গোহাঁইদাহঁতে যে কিবা ’হাতৰ ধন বাটতে হেৰুওৱা’ৰ কথাবোৰ কৈ আছিল, তেনেকুৱাই কিবা এটা আৰু!
তেওঁলোকে মানে ভাবিছিল, মই আৰু নিষ্ফল খং, দুখ, আক্ৰোশত