আন উপায় নেদেখি অকলেই উভতি আহিলো।
“কি-ই-ই? কথা ই-মা-ন দূৰ পালেগৈনে?”
হয়, ইমান দূৰেই পালেগৈ।
ইয়াৰ পিছত মই কি কৰোঁ, কওক! আপুনিতো মাক জানেই!
ইফালে, মণিক তেনেকৈ মাকৰ ঘৰত থাকিবলৈয়ো দিব নোৱাৰোঁ।
আকৌ, তাইক ওভোতাই আনি মাৰ হাতত এৰি দিবওতো নোৱাৰোঁ।
আনফালে, মাক সেইটো ঘৰতে এৰি বেলেগ এটা ঘৰত থাকিবলৈয়ো যাব নোৱাৰোঁ। কথাবোৰ ওলাই পৰিব। মানুহে বদনাম গাব।
ইমান দিনৰপৰা গোট খোৱা মান-সম্মান সব মাটি হৈ যাব।
সেইবাবেইতো মই লাগি ভাগি ইয়ালৈ ট্ৰেন্সফাৰ লৈ গুচি আহিলো।
সবেই জানে, চৰকাৰী চাকৰি, ট্ৰেন্সফাৰ হ’বই। কিন্তু, এই কথা কোনেও নাজানে যে মই নিজেইহে লাগি ভাগি ট্ৰেন্সফাৰটো কৰাই ল’লো।
মই ভাবো, এই কথাটো আপুনিও নাজানে, নহয়নে মামা?
“তহঁতে ক’লেহে জানিম। মই কিবা সৰবজাননে?”
আচলতে, এইবোৰ কথা কাকো নকওঁ বুলিয়েই ভাবিছিলো।
আজি, পৰিস্থিতিত পৰিহে ক’বলগীয়া হ’ল।
আৰু, ট্ৰেন্সফাৰ হ’লে মানুহে পৰিয়ালটো লগত নিয়েই।
পৰিয়াল বুলিবলৈ মোৰ এতিয়া আৰু মানুহজনীহে।
তাইক এৰি অহাৰতো কথাই নাহে। গতিকে, লগত লৈয়েই আনিলো।
“এসঃ তই যদি এই কথাটো মোক এবাৰ হ’লেও আগতেই,....”
চাওক মামা, এতিয়াতো কোনেও একো সুধিবলৈয়ো নাই, কাৰো একো ক’বলৈয়ো নাই। অৱশ্যে, আপুনি দেখিছেই, পৈতৃক ঘৰখন মই একেবাৰে এৰি দিয়া নাই। বন্ধৰ দিনবোৰত একোপাক মাৰিয়েই আছোঁ। মাজে মাজে, মণিকো লগত লৈ গৈছোঁ। মাক লগতে লৈ বজাৰ সমাৰ অলপো কৰি মেলি থৈ আহোঁ। ক’ৰবাত বিয়া, সকাম ওলালে মাকো লগতে লৈ যাওঁ।
আকৌ, মাক ঘৰত নমাই থৈ আমি দুয়োটা ইয়ালৈ ঘূৰি আহোঁ।
সব ঠিকেই চলি আছে। অসুবিধাতো একো হোৱা নাই।
এতিয়া, আপুনি যে কৈছে মায়ে অকলশৰীয়া অনুভৱ কৰিছে বুলি!
কিয়? এই ৰত্নাজনী নাই নেকি?
আকৌ, আমাৰ ওপৰৰ ৰূমকেইটা সেই বৰা নে বৰুৱাৰ পৰিয়াল এটাকো
ভাড়ালৈ দিছে নহয়, সিহঁতো নাই নেকি?
