“আ..ছে। কিন্তু, সেইবোৰ বাহিৰা মানুহ, দেচোন!”
সেইবোৰ বাহিৰা মানুহ!! তেন্তে, ভিতৰুৱা মানুহনো কোন? মই??
কিন্তু, মোকেইতো মায়ে সিদিনা ‘তিৰোতা-সেৰুৱা’ বুলি গালি পাৰি পাৰি ঘৰৰ পৰা ওলাই যাবলৈ কৈছিল। আৰু আজি? আজি মই ঘৰুৱা মানুহ!
এটা নতুন কথা শুনিলো আজি, বুইছে মামা?
সঁচায়ে কৈছে, মোৰ বাবে একেবাৰে নতুন কথা।
বিশ্বাস কৰিবলৈকে টান লাগিছে।
নহ’লে, মাইনীৰ ঘৰলৈকো মা গুচি যাব পাৰে দেখোন। তেওঁতো কথাই প্ৰতি বাঙ্গালোৰলৈ গুচি যোৱাৰ কথা কৈয়েই থাকে। নাযায় কিয়?
“নহয় অ’! সিহঁতৰ নিজৰেই ইমানবোৰ লেঠা!
তাতে, বাহিৰা মানুহ এজনী...”
অ! মা এতিয়া সিহঁতৰ বাবে বাহিৰা মানুহহে হ’ল!
দেখিলে, মামা?
অথচ, সৌ সিদিনালৈকে মায়ে সিহঁতৰ তাৰিফ কৰি তৎ পোৱা নাছিল।
হঁহুৱালে, মামা! আপুনি আজি মোক ভাল হঁহুৱালেহি দেই। বঢ়িয়া!
আচ্ছা, কথা এটা কওকচোন মামা, আপুনি বাৰু আজি ইয়ালৈ নিজেই আহিছে নে মায়ে পঠিয়াইছে? সঁচা কথা ক’ব কিন্তু!
“নিজেই আহিছোঁ অ’! তাতে, তোক বহুত দিন দেখাও নাছিলো।
তইয়ো আৰু আমাৰ ফালে নোযোৱাই হ’লি নহয়।
বাটেই পাহৰিলি চাগে!
সিদিনা অৱশ্যে বাইদেইৰ তালৈ গৈছিলো, হয়।
তায়ে ফোন কৰি মাতি পঠিয়ালে। গ’লো।
তেতিয়াই তাই তহঁতৰ কথাবোৰ কৈ দুখ কৰিছিল।”
দুখ কৰিছিল? মায়ে আমাৰ কথাবোৰ কৈ দুখ কৰিছিল?
চাওক মামা, মাৰ কথাবোৰক লৈ মোৰ কি-মা-ন দুখ লাগে!
ব-হু-ত দুখ লাগে, জানেনে?
মণিৰ আগত মোৰ আচলতে লাজেই লাগে।
মণিৰ ঠাইত আন ছোৱালী হোৱাহেঁতেন পুলিচ-কে’চ এটা দি মাকৰ ঘৰত সোমাই থাকিলেহেঁতেন।
তাৰ পিছত কিখন হ’ব আপুনিতো জানেই।
টি বি-ত এই ধৰণৰ নিউজ ওলায়েই থাকে।
