মায়ে কিন্তু ঘূৰিও নাচালে।
মোৰ মনত বেয়া লাগিল।
আগদৰ্জাখন মেলি ধৰি তাইক মাতি দিলো।
‘আমি যাওঁ, মা!’-বুলি কৈ আমি ওলাই আহিলো।
চাওক মামা, মই ডিউটিৰপৰা উভতি আহি ঘৰ সোমাওঁহি চাৰে চাৰি বা পাঁচবজাত। মণি উভতি আহে আঢ়ৈ বা তিনিবজাতে। গতিকে, মাজৰ সেই ডেৰ- দুই ঘণ্টাৰ সময়কণত ঘৰখনত কি হয়, কি ঘটে মই নাজানো।
হয়তো, মোক নকয়। মায়েও নকয়, মণিয়েও নকয়।
মাথোঁ মন কৰোঁ, মণি ৰূমতে সোমাই থাকে। প্ৰায়েই, শুই থাকে।
আবেলিৰ টিফিন পিছে আমি দুয়োটাই একেলগেই খাওঁ।
ভালেই লাগে। কিন্তু, মই আহোঁতে কেতিয়াবা দেৰিও হয়।
তেতিয়ালৈকে তাই ভোকতেই থাকেনে?
ভাবো, এই ৰত্নাইয়োনো কি কৰি থাকে?
তাই কিবাকিবি এটা বনাই কৰি দিবও নোৱাৰেনে?
মই কথাবোৰ সুধিব পাৰো, কিন্তু সোধা নাছিলো।
ভাবিলো, থাককচোন বাৰু! পিছে পৰে কেতিয়াবা,...
এদিন পিছে মণিয়ে ক’লে, তাই হেনো মাকৰ ঘৰলৈ যাব খোজে।
ভাবিলো, হ’ব, মাকৰ ঘৰলৈহে যাব। থৈ আহিমগৈ।
দুদিনমানৰ পিছত আকৌ লৈ আনিমগৈ। কিনো কথা!
জানে মামা, কথাটো মই ভবাৰ দৰে নহ’লগৈ।
তিনিদিনৰ পিছত তাইক আনিবলৈ গ’লো।
তাই ওলাই নাহিল। শুই আছিল। গা বেয়া হেনো।
মাকে ক’লে, তাই হেনো অলপ দিন তাতে থাকিব।
মই বোলো, তাইৰনো হৈছে কি?
তেওঁ বোলে, “হৈছে কি মানে, তাই তাত থাকি অসুবিধা পাইছে।
সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে, তাই তাত থাকিবলৈ ভয় কৰিছে।
তাই নিৰাপত্তাহীনতাত ভূগিছে। আৰুনো তোমাক আমি ক’ম কি?
তুমি নিজেই বুজা উচিত।”
বিশ্বাস কৰক মামা, সেইদিনা শাহুমাৰ কথাষাৰ শুনি মই তলৰপৰা ওপৰলৈ মূৰ কৰিব পৰা নাছিলো।
এক অপৰাধবোধে মোক ক্ৰমান্বয়ে চেপি খুন্দি শেষ কৰি আনিছিল।
