য়াকতনো উঠোনে! গৰুৰ পিঠিত উঠাৰ দৰেই। তাতে, ই-মা-ন ভাড়া!
“উঠকনা! ফেচবুকত দিবলৈয়ো ফটোকেইখনমান লাগে নহয়!”
ঠিকেই, অন্ততঃ আমি যে ইয়ালৈ আহিছোঁ, তাৰ প্ৰমাণ কেইটামানতো হাতত লাগে, নহয়নে? আৰু, য়াকতো অসমত নাই। গতিকে, উঠাহে কথা।
ভাবিলো, য়াকটোৰ হেণ্ডেলডালত ধৰি থাকিব লাগিব।
“য়ে হেণ্ডেল নেহি, চা-ব, শিং হে’, মত পক্ ৰিয়ে! মাৰেগা।”
মই নমাৰ পিছত নিজু আৰু লিম্বুও এজন এজনকৈ উঠিল।
মানে, আটাইকেইজন একেলগে উঠিলে ভিডিঅ’ কৰিবলৈ অসুবিধা।
মন কৰিলো, নিজুয়ে ভিডিঅ’টো পষ্ট কৰি মেলি আজৰি একেবাৰে!
য়াকৰ ভাড়াটো নিজুৱেই দিয়াৰ প্ৰস্তাৱ দিলে। মই একো নক’লো।
আচলতে, য়াকত উঠাতকৈয়ো মোৰ মন গৈছিল ওচৰতে থকা কেবল কাৰত উঠি পৰ্বতটোৰ ওপৰলৈ যোৱাৰ আৰু তাৰপৰা তলৰ ঠাইবোৰৰ ভিডিঅ’ কৰাৰ বাবে। আৰু, য়াকত উঠাৰ ক্ষেত্ৰত নিজুৰ জেদটো মানি লোৱাৰ পিছত এইবাৰ তেওঁৱো মোৰ জেদটো মানি ল’বলৈ বাধ্য হ’ল। লিম্বু, পিছে, নগ’ল।
এজনৰ তিনিশনবৈ টকাকৈ দুটা টিকত কিনি লৈ গহীনত আগবাঢ়িলো।
ইতিমধ্যে, টিকত কাউণ্টাৰতে শুনিবলৈ পাইছিলো, পৰ্বতটোৰ ওপৰৰ পৰা কাঞ্চনজংঘাৰ উপৰিও চীনৰ সীমান্তটোও স্পষ্টকৈ দেখা পোৱা যায়।
প্ৰায় ৭৫° কোণ কৰি থিয় হৈ থকা, ছয়শ ফুট ওখ পৰ্বতটোৰ ওপৰলৈ উঠি গৈ থাকোতে আমাৰ মনত আনন্দ-উত্তেজনাৰ কি যে টনা-আজোৰা!
তথাপিও, দুয়োজনেই সমগ্ৰ যাত্ৰাটোৰ ভিডিঅ’ কৰি গৈ থাকিলো।
কিন্তু, ডাৱৰৰ বাবেই কাঞ্চনজংঘাটো আমাৰ চকুতেই নপৰিল।
অৱশ্যে, যোৱাবাৰ দাৰ্জিলিঙৰপৰা শৃংগটো মই দেখিছিলোৱেই।
খালি, নিজুৰহে দেখা হোৱা নাই। বেয়াই লাগিল (বেচেৰাটোলৈ)।
হঠাৎ লক্ষ্য কৰিলো, পশ্চিম আকাশৰ ডাৱৰখিনি আঁতৰি গৈ আছে।
এটা সময়ত, ৰ’দ পৰি জিলিকি উঠিল সৌ কা-ঞ্চ-ন-জং-ঘা!
ওৱাহ, ওৱাহ! কি সুন্দৰ! অতদেৰি ক’তনো লুকাই আছিলা তুমি!
তললৈ নামিয়েই নিজু লাগি গ’ল ভিডিঅ’টো প’ষ্ট কৰাত।
সেই ঠাইত চাবলৈ বুলি আন একোৱেই আমাৰ চকুত নপৰাত ঠিক কৰা হ’ল, বাবা মন্দিৰলৈকে যোৱাৰ। লগে লগে, গাড়ীৰ ষ্টাৰ্ট দিলেই!
আকৌ আৰম্ভ হ’ল সেই একা-বেঁকা ৰাস্তাটোৰেই আমাৰ যাত্ৰা।
মন কৰিলো, গাড়ী গৈ আছে ওপৰলৈ, ওপৰলৈ, কেৱল ওপৰলৈ!
