মাজে মাজে পাৰ হ’ব লাগে ডাঠ কুঁৱলীৰ একো একোখন ৰাজ্য।
এবাৰ লক্ষ্য কৰিলো, ডাৱৰবোৰ দেখোন প্ৰায় আধা কিল’মিটাৰমান তলতে এৰি আহিলো। বাপৰে’, কি কাৰবাৰ! আৰু বা কিমান উঠিব লাগিব!
ঠিক এঘণ্টামানৰ মূৰত, চাৰিওফালে পৰ্বতেৰে আগুৰা মুকলি অঞ্চল এটাত প্ৰৱেশ কৰোঁতেই চকুত পৰিল বাবা মন্দিৰটি।
ওচৰতে, সেনাৰ চাউনি, ৰেষ্টোৰা আদিও দেখিলো।
গাড়ীৰপৰা নামিয়েই অনুভৱ কৰিলো গা সিৰসিৰাই যোৱা ঠাণ্ডাবতাহ।
সৰ্বপ্ৰথমেই আগবাঢ়িলো ৰেষ্টোৰখনলৈ বুলি।
মানে, গাটো অলপ গৰম কৰি ল’ব লাগে যে!
মই অৱশ্যে আকৌ একাপ কফিয়েই খালো।
তাৰ পিছতে আগবাঢ়িলো কিছু ওপৰত থকা শিৱমূৰ্তিটোৰ ফালে।
শিলৰ ওপৰেৰে জপিয়াই জপিয়াই, মাজে মাজে সৰু সৰু দলং একোখন পাৰ হৈ ওপৰলৈ গৈ থাকোতে অনুভৱ হ’ল যেন দম টুটি আহিছে। তথাপিও, সাহ কৰি আগুৱাই গৈ থাকিলো। শেষত, মূৰ্তিটোৰ প্ৰকাণ্ড বেদীখনত উঠাৰ পিছতে এনে লাগিবলৈ ধৰিলে যেন উশাহটো লওঁতে কষ্টহে হৈছে।
হয়তো, সেই ঠাইত অক্সিজেন কম আছে।
“অক্সিজেন কম নহয় হে’, ভেজ খানা আৰু চাহ-কফিসোপাকে খাই থকা মানুহৰ এনেকুৱাই হয়। আপোনাক কৈছিলো নহয়, আপুনিহে নুশুনিলে।”
লিম্বুৱে মোক জ্ঞানেই দিলে নে দমেই দিলে, ধৰিবই নোৱাৰিলো।
লাহে লাহে তললৈ নামি আহি আকৌ একাপ কফিকে খাই ল’লো।
মোৰ কথা-কাণ্ড দেখি দুয়োজনে হেনো নাহাঁহি নোৱাৰিলে।
ওভতনি যাত্ৰাপথত গঞ্জু লামা স্মৃতিভৱনটোতো এপাক মাৰিলো।
চীন-ভাৰত যুদ্ধৰ স্মাৰকবোৰো চালো। খালি, ফটো উঠোৱাত মানা।
ওভতনি যাত্ৰাত তললৈ নামি আহিছোঁ, কেৱল তললৈ আৰু তললৈ!
মন কৰিলো, নামি আহোঁতে সময় যথেষ্ট কম লাগিল।
দুঘণ্টামানতে দেখোন গেংটক টাউনখন পালোহিয়েই!
এতিয়া পিছে কৰোঁ কি! তিনিহে বাজিছে। হাতত সময় যথেষ্ট আছে।
ঠিক কৰা হ’ল, খানা চানা খাই লৈ অলপ পৰ লিম্বুৰ বায়েকৰ ঘৰতে জিৰণি ল’ম, আবেলি যদু ঘিমিৰে’ নামৰ এজন মানুহক লগ কৰিবলৈ টাডাঙলৈ যাম আৰু সন্ধিয়াটো এম.জি. মাৰ্গতে কটাম। তাতে, চাহ, কফি আদিও খাম।
সেই সন্ধিয়ালৈকে আমাৰ কথাবোৰ ঠিকেই আছিল যদিও ফুৰি চাকি
