পাদুৰী চাহাব
চাহাব—তুমি খৃষ্টান নেকি?
দীন—কিয়, তোমাৰ প্ৰয়োজন।
চাহাব—তুমি যদি এতিয়াও খৃষ্টান হোৱা নাই, তেন্তে সোনকালে হোৱা উচিত। কাৰণ কেতিয়া কোন মৰে তাৰ ঠিক নাই। আৰু খৃষ্টক নভজাকৈ মৰিলে অনন্ত নৰকলৈ যাব লাগিব।
দান—আৰু বোধকৰোঁ খৃষ্টক ভজি মহাপাপ কৰিলেও অক্ষয় স্বৰ্গবাস হ’ব?
চাহাব—নিশ্চয় তুমি মোৰ কথা বুজিছা, তুমি খৃষ্টান হ’বৰ নিতান্ত উপযুক্ত।
চাহাবে দীনবন্ধুৰ বিদ্ৰুপ নুবুজা দেখি সকলোৱেই গিৰ্জ্জনি মাৰি হাঁহি উঠিল। চাহাবে খঙত ৰঙা পৰি ক'লে, “তুমি কি কৈছা?”
দীন—এতিয়া মুঠেই একো কোৱা নাই, কিন্তু ক'ব খুজিছোঁ— তোমাৰ ধৰ্ম্মজ্ঞানটো ইমান টুলটুলীয়া হৈ পকি উঠিছে যে কোনোবা অধাৰ্ম্মিক পৌত্তলিকে তাত টোকৰ মাৰি দিলেই পকা গাৰ ফুটা দি ফুটি তাৰ পৰা ধৰ্ম্মৰ পূজ ওলাই ডোঙা বান্ধি পৰিব।
আকৌ সকলোৱে হাঁহি দিলে।
চাহাব—তুমি ঠাট্টা কৰিছা?
দীন—ঠাট্টা নহয় চাহাব, মই আচল কথাকে কৈছোঁ। তোমাৰ দৰে মানুহ ভাৰতলৈ অহাই ভুল। তুমি জানানে ভাৰতবৰ্ষৰ এটা নিৰক্ষৰ গাৱঁলীয়া মানুহেও তোমাৰ নিচিনা ধৰ্ম্মপ্ৰচাৰকক ধৰ্ম্ম-শিক্ষা দিব পাৰে? তুমি যি বক্তৃতা দিলা, তাৰ পৰাই বুজা গৈছে তোমাৰ ধৰ্ম্মৰ ক-ফলাও শিকা হোৱা নাই।
চাহাব—মই জানো মিছা কথা কৈছোঁ? হিন্দুবোৰ জানো পৌত্তলিক জড়োপাসক নহয়?
দীন—হ’ব পাৰে, কিন্তু তোমালোকৰ সমান নহয়।
-২৩১-
