ডাকঘৰ
মদ খাবলৈ তেওঁ মহেশৰ ঘৰলৈ যায়। ৰম্ভাক বিয়া দিলে তেওঁৰ তেনে সুবিধা থকাৰ সম্ভাৱনা ক’ত!
ৰম্ভাই কাৰো লগত সামাজিক ভাবে বিবাহ ইচ্ছা নকৰে; এজনক এফালে আশা দিব পাৰে, কিন্তু ইফালে নতুন প্ৰণয়ীৰ অনুসন্ধানত ব্যস্ত। নিতৌ নতুন প্ৰণয়ী লাভ কৰাই ৰম্ভাৰ একান্ত কামনা।
ইন্দ্ৰনাথে সেইদিনাৰ পৰা প্ৰায়ে চিঠি চুৰ কৰে, আৰু পঢ়াৰ পিচত নিতান্ত আৱশ্যকায় দুই এখনৰ বাহিৰে বাকীবোৰ আকৌ আগৰ ঠাইত থৈ আহে। আব্দুলৰ বাহিৰেও আৰু বহুতৰ পৰা তেনে চিঠি আহিছিল।
মহেশৰ লগত ৰম্ভাৰ অবৈধ প্ৰণয় আছে বুলি ইন্দ্ৰনাথে আগৰে পৰা সন্দেহ কৰিছিল; কিছু দিনৰ পিচত তাৰ চাক্ষুষ প্ৰমাণ পাবলৈকে বাকা নাথাকিল। ইন্দ্ৰনাথে দেখাদেখিকৈ কোনো প্ৰতিকাৰ কৰিব নোৱাৰি মনে মনে কিবাকিবি উপায় চিন্তিবলৈ লাগিল। তেতিয়াৰে পৰা তেওঁ মহেশৰ ঘৰলৈ ঘনাই অহা-যোৱা কৰিবলৈ ধৰিলে।
আব্দুলক আশা দি থাকিও মূৰামুৰি সময়ত ৰম্ভা তেওঁৰ লগত নোযোৱা হ'ল। আব্দুলে জমা থোৱা টকাখিনিকে খুজিলে, কিন্তু ৰম্ভাই ক'লে সেই টকাত আব্দুলৰ কোনো স্বত্ব নাই। সেই টকা আৰু আন বস্তুও তেওঁ প্ৰীতি-উপহাৰ-স্বৰূপেহে আব্দুলৰ পৰা পাইছিল; সেই কাৰণে তেওঁ নিজ ইচ্ছাত ঘূৰাই নিদিলে আব্দুলৰ কোনো দাবি নৰজে; আৰু এবাৰ গ্ৰহণ কৰাৰ পিচত তেওঁ কোনো বস্তু ঘূৰাই দিব নোখোজ। আব্দলে অগত্যা প্ৰতিশোধ লবলৈ হুমিয়াই সম্প্ৰতি অকলে পলাব লগাত পৰিল।
⸻⸻
-২২৭-
