সাধনা
যদি এনে পিশাচৰ লীলাস্থলী তেন্তে ইয়াত কোনো সাধু-সাধ্বী থকা উচিত নহয়।
বহুত বেলি নীৰৱে চিন্তা কৰাৰ পিচত প্ৰভাই সুধিলে,—“পিচে আপুনি নো কি কৰিম বুলি ভাবিছে?
চেক্ৰেটাৰী—মই কি কৰিম? সভা নাপাতো। সিহঁতে কি আলোচনা কৰিব খোজে সভাপতিৰ হতুৱাই বেলেগে বেলেগে সোধাম। সিহঁতে এতিয়া যিহকে কওক, গাইগোট ভাবে কোনেও এইবোৰ কথা কবলৈ সাহ নকৰে।
প্ৰভাই আৰু একো নক’লে; তেওঁৰ মনত অসংখ্য ভাবনাই তোলপাৰ লগালে। তেওঁক তেনে কাতৰ হোৱা দেখি চেক্ৰেটাৰীয়ে ক'লে,-“কাতৰ হৈছা কেলেই? ভয় নকৰিবা, সিহঁতে তোমাৰ একো কৰিব নোৱাৰে।”
প্ৰভাই ক'লে,—“আজি মোৰ মন-গা একো ভাল লগা নাই। আপোনাক এতিয়া বিদায় হে দিলে।”
চেক্ৰেটাৰী ইচ্ছা নাছিল যদিও প্ৰভাৰ অনুৰোধ ৰাখি উঠি গ’ল। প্ৰভা ভিতৰ সোমাই পাটীত পৰিল। বহুত বেলি কিবা-কিবি ভাবি ছটফটাই কটালে, তাৰ পিচত উঠি আহি মেজৰ ওচৰত বহিল আৰু চিঠি এখন লিখি তেতিয়াই দীনবন্ধুলৈ পঠিয়াই দিলে।
⸻⸻
—১৬৬—
