ভীষণ প্ৰতিজ্ঞা
প্ৰভা—উকীলেও ক'লে, ময়ো মানুহৰ অন্যায় অত্যাচাৰ দেখি খং আৰু বেজাৰত লিখি পেলালোঁ।
লক্ষ্মী—যদি সেই মানুহটো বিয়া কৰাবলৈ আগ বাঢ়ে?
প্ৰভা—তেতিয়া বহুতো উপায় ওলাব। চিঠিতো আৰু বিয়া নহয়, মানুহ দেখা শুনাৰ পিচত হে কথা। সময়ত তাৰ দিহা হ’ব। আকৌ যদি তেওঁ আন ঠাইত ঠিক কৰে, তেনেহলে ভাবিবই নালাগে।
লক্ষ্মী—সঁচাকৈয়ে তুমি তাক গ্ৰহণ নকৰা নহয়? সঁচাকৈয়ে কোৱাঁ প্ৰভা, মোক ফাঁকি নিদিবাঁ।
প্ৰভা-কাৰ্য্যত কি হয় দেখা পাবই; এতিয়া ব্যস্ত হব প্ৰয়োজন কি?
লক্ষ্মী—তোমাৰ প্ৰয়োজন নাথাকিব পাৰে, কিন্তু মোৰ বিশেষ প্ৰয়োজন আছে।
প্ৰভা—কি?
লক্ষ্মী—কি প্ৰয়োজন তুমি এতিয়াও সুধিছা। মই থকাত তুমি চকু মুদি থাকা নে? হায়! তুমি মোক এতিয়াও নুবুজিলা। তুমি যে মোৰ হৃদয়ৰ মণি, জীৱনৰ আলো প্ৰভা। যিদিনা তোমাৰ সেই মনোহৰ মুখখনি দেখিছোঁ, সেইদিনাৰ পৰাই তোমাৰ দুৱাৰত পৰি আছোঁ, তোমাৰ মধুময় নামটি মোৰ জপৰ মন্ত্ৰ হৈছে। তেনেস্থলত তুমি মোক নিলগাই থৈ এক নিচিনা নজনা বঙালৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰিলে মই প্ৰাণ ধৰি থাকিব পাৰোঁ নে প্ৰভা?
প্ৰভা—তুমি এনে কুৎসিত ভাব মনত লৈ মোক তোমাৰ ভনীয়েৰাৰ শাৰীত ঠাই দিছিলা। এয়ে নেকি তোমাৰ ভনীয়ে- ৰাৰ প্ৰতি ব্যৱহাৰ?
লক্ষ্মী—তুমিতো মোৰ ভনী নোহোৱা। তোমাৰ লগত যেতিয়া
মোৰ কোনো তেজৰ সম্পৰ্ক নাই, আমাৰ মিলনত বাধা কি?
-১২৫-
