অপূৰ্ণ
ক’ত, কেতিয়া, কেনেদৰে প্ৰথমবাৰ তাই সুহুৰিটো শুনিছিল তাইৰ সঠিকভাৱে মনত নাই। কিন্তু তাইৰ মনত আছে, স্মৃতিয়ে ঢুকি পোৱা শৈশৱৰ দিনবোৰত এই সুহুৰিটোৱে তাইক বহুবাৰ বিহ্বল কৰিছিল। চাৰিওফালে গছ-গছনিৰে ঘেৰা, অতি সেৰেঙা জনবসতিৰ অঞ্চল এটাত সিহঁতৰ ঘৰটো আছিল। প্ৰকাণ্ড চৌহদ এটাত মাক-দেউতাক আৰু তাই। সৰুতে তাই দেউতাকৰ লগত শুইছিল। কুকুৰাই ডাক নিদিওঁতেই তাইৰ টোপনি ভাগিছিল। চিলমিল পোহৰে আঁতৰাব নোৱাৰা কোঠাটোৰ ডাঠ এন্ধাৰখিনিলৈ তাই টটকৈ চাই আছিল সম্পূৰ্ণ পোহৰ নোহোৱালৈকে। এই সময়খিনিত দেউতাকক জোৰেৰে সাবটি ধৰি থাকিলেও চৰাইৰ মাতে সম্পূৰ্ণৰূপে থানবান কৰিব নোৱাৰা দোকমোকালিৰ নিৰ্জনতাৰ বোকোচাত সেই সুহুৰিটো উটি আহিছিল আৰু তীক্ষ্ণ অথচ নিস্পন্দ ধাৰ এটাৰে তাইক ৰেপিবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। অনিৰ্ণেয় উৎসৰ সুহুৰিটোৰ আমি সুতীব্ৰ ৰেপনিলৈ তাইৰ ভয়টো ক্ৰমশঃ ইমানেই বাঢ়ি আহিছিল যে পাছলৈ পুৱতি নিশা সাৰ পালেও তাই চকু মেলিবলৈ ভয় কৰা হৈছিল। জোৰকৈ চকুহাল মুদি তাই আকৌ টোপনি যাবলৈ চেষ্টা কৰিছিল যেতিয়ালৈকে পূব আকাশ ৰাঙলী নহয়। শৈশৱৰ বহুত দুঃসময় আৰু উলাহ সোঁৱৰণীৰ পৰা খহি পৰিল। কিন্তু নিৰ্জনতাৰ বোকোচাৰে দেও দি আহি তাইৰ সত্তাক দুচেও কৰিব খোজা.সেই সুহুৰিটো তাই পাহৰিব নোৱাৰিলে। পৰিপক্ক বয়সত চিন্তা, অভিজ্ঞতা আৰু অনুভূতিৰে বিশ্লেষণ কৰি তাই ঠিৰাং কৰিলে, একধৰণৰ একাকিত্ব আৰু অভাৱবোধৰ পৰাই তাৰ জন্ম হৈছিল। আচৰিতভাৱে বিছ-বাইছ বছৰৰ পাছত শৈশৱ আৰু যৌৱনৰ শেষাৰ্ধক একাকাৰ কৰি এক নিজান স্মৃতি বলয়ৰপৰা সুহুৰিটো উঠি আহিল আৰু নিঃসংগতা আৰু আত্মমগ্নতাৰ সময়ত তাইক ৰেপিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। পল্লৱৰ বুকুৰ মাজত ঢলি পৰা মধ্যনিশা আৰু তেওঁৰ বুকুতে জাকিমাৰি উঠি অহা পূৰ্বাচলৰ পোহৰবোৰেও এই সুতীক্ষ্ণ ৰেপনিক তাইৰ পৰা আঁতৰাই নিব নোৱাৰা হ’ল।
‘তুমি সাংঘাতিকভাৱে সলনি হৈছা।’ চোতালত উফৰি