গো:—( অলপ নমতাকৈ ) দেৱ, অপোনাৰ উপদেশ এতিয়া মোৰ
অমৃতময় বোধ হলেও সময়ত বৰ বিমোৰত পৰিম।
পুঃ—কোনো ভয় নাই; তুমি যোৱা, দৰকাৰ হলে মোক মাতিবা— সৎকামত কোনে সহায় নকৰে! ভগৱন্ত চেষ্টা কৰোঁতাৰ স্বয়ং সহায়কাৰী।
গো:—প্ৰভু, আপোনাক ইয়াতে সদায় লগ পাম নে?
পু:—ইয়ালৈ আহিব কিয় লাগিছে! তুমি য’তে মোক বিচাৰিবা, তা'তে গৈ মই ওলাম। তুমি এতিয়া যোৱা, মোৰ স্নানৰ সময় হৈছে। “আপোনাৰ আদেশ শিৰত ললোঁ।” বুলি গোপালে আঠু কাঢ়ি সেৱা কৰিলে। সেৱা কৰি উঠি চায় যে, পুৰুষজন তাত নাই। গোপাল আচৰিত হল আৰু চাৰিওফালে লৰালৰি কৰি বিচাৰিবলৈ ধৰিলে— পুৰুষজন কিন্তু নোলাল। পাছত গোপালে নিজে নিজে কবলৈ ধৰিলে—“হায়! মই কি অন্যায় কৰিছোঁ, গুৰুদেৱে যে, মোক তেতিয়াই যাবলৈ আদেশ কৰিছিল।” এই বুলি বিচাৰিবলৈ এৰি নৈৰ ঘাটৰ ফালে খোজ ললে। অলপ দূৰ আহোঁতেই গোপালে তেওঁক বিচাৰি ফুৰা মানুহ লগ পালে, ঘাট পাই দেখে যে, বহুতে জাল মাৰি গোপালক নৈত বিচাৰিব ধৰিছে—গোপালক দেখি সকলো তেওঁৰ কাষ চাপিল।
⸻⸻
