এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
উৰ্ব্বৰ মূৰৰ যত উগ্ৰ আবিষ্কাৰ
–শাসন-নীতিৰ নামে যমৰ যাতনা
সকলো কৰিছোঁ জয় স্থিৰ সাধনাত।
সংসাৰৰ লীলা-খেলা অৱসান প্ৰায়।
ধিমিকি জ্যোতিৰে পৰে ৰিণিকি চকুত
সাধনাৰ শেষলক্ষ্য – জীৱন-প্ৰভাত।
এখন্তক—আৰু এখন্তক ৰাখাঁ প্ৰভু!
স্থিৰ মনোবল, নাহে যেন ভ্ৰান্তি, মোৰ
লক্ষ্য নেহেৰায়।
ব্ৰহ্মা আদি কৰি জীৱ যত ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম,
মায়া-শয্যা মাজে আছয় ঘুমটি যাই।
তুমি সি চৈতন্য সনাতন, ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ৰাম ,
আমি অচেতন নিয়োক নাথ জগাই ॥
ক্ষুদ্ৰ সুখে বহু আশা কৰি, ভৱকূপে জীৱ আছে পৰি,
কালসৰ্পে দংশি হৰিল চেতনা তাৰ।
মোক্ষৰূপ তযু বাক্যামৃত, কৃপায়ে সিঞ্চিয়া প্ৰতিনিত
(লাহে লাহে মূৰটো ওলমি পৰে। বন্দীপাল বৰুৱা আদিয়ে ওচৰ চাপি মৰিল নে আছে চায়। )
জয়। —(মূৰ তুলি) চকুৰ আগত দৃশ্য কি যে জ্যোতিৰ্ম্ময়!
অন্তিমত অনন্তৰ অনন্ত আলোক।
