পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৪২

ওলায়, অলপ শোকতে মূৰ্ছা যায়, সহজে অন্তৰ বিচলিত হয়। কিন্তু বিপদক বুকু পাতি দি যেতিয়া প্ৰতিজ্ঞা কৰে, ঘাইকৈ যদি তাত স্বামীৰ সম্পৰ্ক থাকে, তেতিয়া নাৰীৰ সেই কঠিনতা ইন্দ্ৰৰ বজ্ৰয়ো ভেদ কৰিব নোৱাৰে। তেনে প্ৰতিজ্ঞা লৰাবলৈ চেষ্টা কৰাত নাৰী-চৰিত্ৰৰ অজ্ঞতা মাথোন প্ৰকাশ পায়।
ৰজা। —তোমাৰ পাণ্ডিত্য মোক নালাগে –তিৰুতা তিৰুতাৰ দৰে থাকাগৈ, মোক ৰাজনীতি শিকাবলৈ নাহিবা। মই জানো, মই ৰজা, মই যি আদেশকে দিওঁ প্ৰজাই পালিব লাগিব। নহলে ৰজাৰ গৌৰব ক’ত?
ৰাণী। —জয়মতীৰ শাস্তিৰ আদেশে আপোনাৰ গৌৰব বঢ়োৱা নাই, টুটাইছে। শাস্তিয়ে জয়মতীক কন্দুৱাব পৰা নাই, কিন্তু হেজাৰ হেজাৰ মানুহৰ চকু-লো বোৱাইছে। আপুনি বুজা নাই, সেই চকু-লোৱে আপোনাৰ ওপৰত দেৱতাৰ অভিসম্পাত বৰ্ষণ কৰিছে। প্ৰজাক কন্দুৱাই ৰজাই কেতিয়াও শান্তি নাপায়! সেই দেখি মই আকৌ খাটছোঁ, কাবৌ কৰি কৈছোঁ—জয়মতীক এৰি দিয়ক!
ৰজা। —কি! বাৰে বাৰে একেটা কথা! গুচি যোৱাঁ—যোৱাঁ!
 (ৰাণীৰ প্ৰস্থান। )
ৰজা। —(উত্তেজিত ভাবে কিছু সময় খোজ কাঢ়ি) মোৰ আদেশৰ বিৰুদ্ধাচৰণ! দোষীৰ লগত সহানুভূতি! আৰু কঠোৰ হ'ব লাগিব, অবাধ্য প্ৰজাক ধৰি আনি শালত দিব লাগিব।