সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/৬২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ঈশ্বৰ ভজনে যত মোহ অহঙ্কাৰ।
সকলে গুচি মুখে অৰয় সংসাৰ॥
আছোক বিস্তৰ কালে মৰণ সময়ে।
এহি নিষ্ঠা কৰি ক্ষণমাত্ৰে গতি পাৱে॥১৭০
চতুৰ্ব্বৰ্গ সিদ্ধি লোৱে চৰণ ধিয়াই।
কলিকালে আতপৰে ধৰ্ম্ম নাই নাই॥
যাক দুখ পাইয়া পোষে পুত্ৰ ভাৰ্য্যা ভাই।
যেন পানীশালে লোক হোৱে একঠাই॥১৭১
জল পান কৰি পাচে দশোদিশে যায়।
শূন্য যে মণ্ডল থাকে কোনজন নাই।
পৰপুত্ৰে পৰজীয়ে আনে বিহা কৰি।
স্নেহ বন্ধু হোৱে গৃহে অন্ধকূপে পৰি॥১৭২
সেহি পুত্ৰ ভাৰ্য্যা পোষে নানা যত্ন কৰি।
দিন কতিপয়ে পাচে সিয়ো যায় মৰি॥
যত দয়া স্নেহ মানে সমস্তে গুচয়।
শৱ বুলি তাক ক্ষণমাত্ৰ নৰাখয়॥১৭৩
হেন পুত্ৰ ভাৰ্য্যাতে বিশ্বাস কৰা কেনে।
নাহি আন গতিদাতা জানা কৃষ্ণ বিনে॥
অহৰ্নিশে যিটো ফুৰে হৰিনাম গাই।
তাহাৰ উপমা মই দিবো কোন ঠাই॥১৭৪
কহয় গোবিন্দ মিশ্ৰে কৃষ্ণপদ সাৰ।
ৰামকৃষ্ণ বোলা যত্নে গুচোক সংসাৰ॥১৭৫

(দ্বিতীয় অধ্যায় সমাপ্ত)