সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১৩২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ঈশ্বৰ পদাৰবিন্দে প্ৰবেশিয়া মতি।
মনক নিশ্চল কৰি পাৱে ব্ৰহ্মগতি॥ ৫০৯
হেন জানি অভ্যাসে পূৰিয়া সৰ্ব্বদায়।
স্মৰণ চিন্তন মূল তৰণ উপায়।
স্মৰণ চিন্তন ভাগ কহে যিটোজন।
সেহি গুৰু মোৰ তান বন্দেহো চৰণ॥ ৫১০
সাংখ্য স্বধৰ্ম্মৰ লাভ এহিসে কাৰণ।
অন্তকালে স্মৰিয়া বোলয় নাৰায়ণ॥
সামান্য স্মৰণ যেন কহিলো ইমত।
মন বশ্য কৰি চিত্তে তাৰ কহো তত্ত্ব॥ ৫১১
বেদৰো তত্ত্বক যিটো জানয় সকলে।
তাৰাসবে যাহাক অক্ষৰ কৰি বোলে॥
ৰাগ দ্বষ কাম ক্ৰোধ নিৰোধিয়া মন।
অক্ষৰত প্ৰবেশিবে খোজে যিটোজন॥ ৫১২
ব্ৰহ্মচৰ্য্য ধৰি আগে গুৰু উপাসিয়া।
উপদেশ সাধি ব্ৰহ্মপদ পাৱে গৈয়া॥
স্বৰূপে তোমাক মই কহো তাৰ বোধ।
দেহৰ নতটা দ্বাৰ কৰিব নিৰোধ॥ ৫১৩
হৃদিত মনক নিয়া ৰাখিব নিশ্চলে।
ভ্ৰৱৰ মধ্যত প্ৰাণ থৈব যোগবলে॥
আধাৰৰ হন্তে যে প্ৰণৱ ঘণ্টানাদে।
উচ্চাৰিয়া স্মৰণ কৰিব প্ৰাণ যাইতে॥ ৫১৪