এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২১
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
প্ৰাণ প্ৰয়াণত যিটো মোৰ নাম লয়।
মোৰ স্বৰূপক পায়া চতুভুজ হয়॥
আছোক মোহোৰ কথা প্ৰাণী আছে যত।
দেখয় চিন্তয় যদি মৰণ কালত॥ ৫০৪
যিবা যিবা বস্তুক স্মৰিয়া প্ৰাণ এৰে।
মৰিয়া জন্মক লাভ তাৰ ৰূপ ধৰে॥
কিন্তু বাল্যকাল হস্তে স্মৰে যিটো লোক।
সেহি সংস্কাৰে মৰণতো স্মৰে মোক॥ ৫০৫
পূৰ্ব্ব জনমৰ যাৰ আছয় বাসনা।
অনায়াসে মৃত্যুকালে স্মৰে সেহিজনা॥
মোৰ নাম স্মৰণে অভ্যাস নাহি যাৰ।
যদি লোকে স্মৰাৱয় মুখে নাসে তাৰ॥ ৫০৬
দৃঢ় কৰি ৰামকৃষ্ণ বোলে কৰ্ণমূলে।
তাক নুশুনিয়া আই বাপ মাত্ৰ বোলে॥
অনেক জন্মৰ তাৰ আছে পাপৰাশি।
তবধ কৰাৱে চতুভিতি ঢাকি আসি॥ ৫০৭
যিকালত পুৰুষৰ প্ৰাণ হোৱে হত।
এইৰূপে চিন্তিবেক হৃদি কমলত॥
জগত আধাৰ মই ব্যাপক ঈশ্বৰ।
অণুতো অধিক সূক্ষ্ম মন অগোচৰ॥ ৫০৮
কোটি সূৰ্য্য প্ৰকাশয় প্ৰকৃতিত পৰ।
অন্তকালে ভক্তি যুক্ত হুয়া স্মৰে নৰ॥
