পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১০২

৯২

শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

বুলিবাহা চাণ্ডাল ব্ৰাহ্মণ সম হুই।
তেৰে ধৰ্ম্ম অধৰ্ম্ম নৰক পাইল কই॥
অগ্নিৰ ফুলিঙ্গ হেন বাহিৰায় যায়।
নিৰ্ব্বাশ পাইলে যেন আসে পূৰ্ব্ব ঠাই॥৩৫৩
আত্মাৰ স্ফুলিঙ্গ জীৱ দেখে নানা কৰি।
অজ্ঞান অবিদ্যা শক্তি আছয় আবৰি॥
উপাধি গুচিলে অবিদ্যায়ে বিদ্যা হুই।
বিদ্যা ভৈলে আত্মা মাত্ৰ জীৱ পাইলা কই॥৩৫৪
যত বিধি নিষেধ মায়াত আছে পূৰ্ণে।
নিৰ্গুণ ব্ৰহ্মক কি কৰিবে দোষ গুণে॥
সম্মোহ গুচিয়া স্থিৰ বুদ্ধি ভৈল যাৰ।
ব্ৰহ্মভাৱ হুয়া চিত্ত নপালটে আৰ॥৩৫৫
আত্মাক চিন্তনে উপৰাম ভৈল মন।
অক্ষয় অব্যয় সুখ পাইলা সেহিজন॥
যদি বোলা বিষয় সুখক ত্যাগ কৰে।
মোক্ষে কিবা কাৰ্য্য সাধিবেক তাত পৰে॥৩৫৬
বিষয়ত হন্তে সুখ যতেক আছয়।
পৈশুন্য যে হিংসা ভয় বিস্তৰ হোৱয়॥
যেন স্বপ্নে পেট ভৰি লাড়ু খাইল নৰ।
ক্ষুধা পলাৱে স্বাদ মুখে মনোহৰ॥৩৫৭
জাগি দেখে ক্ষুধা আছে মুখে লাড়ু নাই।
মোক্ষ বিনে আন সুখ দুখ সেহি প্ৰায়॥