বুকু মেলি দিছোঁ মই
জিলিকাই ভোলা মোক।
তযু পৰশত।
কবিয়ে এনে এটা শুধ বগা মনত প্ৰেৰণাৰ জিলিকনি পাইছে আৰু তাক পূৰ্ণ ভাৱে উপলব্ধি কৰিবলৈ সমৰ্থ হৈছে— কাৰণ তাৰ পিছতেই কবিয়ে বিস্ময় বিমূঢ় হৈ আপোনা আপুনি সুধিছে—
মোৰ জীৱনৰ শুকান পুঁতিত
ধল হৈ নামিল কোন?
মেঘে ঢকা মোৰ আকাশখনিত
জোনবাই হ’ল কোন?
কাৰ পৰশত জিলিকি উঠিল
মন মন্দিৰ আজি,
অন্তৰ মোৰ পুলকিত কৰি
কোনে নো বজালে বাঁহী?
প্ৰথম অৱস্থাৰ বস্তুলাভৰ আগজাননী ওপৰত তুলি দিয়া শাৰীকেইটাত প্ৰকাশ পাইছে আৰু শেষৰ পিনে বস্তুলাভৰ উপলব্ধিৰ আনন্দ ছন্দৰ মাজেদি পৰিস্ফুট হৈছে— ‘মই সখি হৈ গলোঁ।’
এই কবিতাত দৈহিক আকুলতাক অৱলম্বন কৰি দেহৰ ভাষাৰে আত্মাৰ হাবিয়াসৰ কাব্যৰূপ দিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছে৷ কবিৰ এই প্ৰচেষ্টা প্ৰথম হলেও ইয়াত ভৱিষ্যৎ কবি জীৱনৰ উজ্বল সম্ভাৱনা লুকাই আছে। সেই সম্ভাৱনা ফলিওৱা দিনলৈ আমি বাট চাইছোঁ। ঈশ্বৰ তেওঁৰ সহায় হওক।
শ্ৰীতীৰ্থনাথ শৰ্মা
ভৰলুমুখ।
গুৱাহাটী
১৪।৭।৭১
