পৃষ্ঠা:শিল্পীপ্ৰাণ উমেশ বৈশ্য.pdf/২০৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
২১১
উমেশ বৈশ্যৰ সৃষ্টি কৰ্মৰ মূল্যায়ন


সাহিত্যযোগী বুৰঞ্জীবিদ
শ্ৰীযুত বেণুধৰ শৰ্মাদেৱৰ এষাৰ

 শ্ৰীমান উমেশ বৈশ্যই হাতে লিখা অৱস্থাতে তেওঁ লিখা নাউমান “মিলন” কাব্য ডুখৰি মোৰ হাতত দি, পঢ়ি চাই অভিমত এটি দিবলৈ কলে। মই নো কি অভিমত দিম? নীৰস বুৰঞ্জীৰ হাড়-ছাল বিচাৰি ফুৰা মানুহে কি কবিতাৰ মোল বুজে? পিচে, বৈশ্যৰ কথা এৰাব নোৱাৰি কাব্যখনিৰ পাত দুটামান লুটিয়াই ওপৰে ওপৰে পঢ়ি গলোঁ। দেখিলোঁ- তাৰ কেইফাঁকিমান কথাই মোৰ মনটো টানি নিলে। ভাবিলোঁ— ইয়াৰ কিবা এটা মোহিনী শক্তি আছে— সঁচাকৈয়ে আছে হয়— দুটামান বাক্যই যে মোক মোহিনী বাণকে মাৰি পঠিয়ালে অৰ্থাৎ কঠুৱা মানুহটোকো কবিকৈ পেলালে। উগুল-থুগুল লাগি থকা বৈশ্যৰ মনটো যেতিয়া অসীমত মিলি শান্ত হৈ পৰিল, মইও তেতিয়া ধীৰ স্থিৰ হৈ পৰিলোঁ—কবি প্ৰাণৰ মায়াত পৰা ধৰফৰণি আৰু কটা গ’ল। কুমলীয়া কবি প্ৰাণ শ্ৰীমান উমেশৰ কৃতিত্ব এইখিনিতেই। যি লাই বাঢ়িব দুপতীয়াতেই চিন। তেওঁ যে আগলৈ যশস্বী কবি হবলৈ পাৰিব— এই সৰু “মিলন” কাব্য ডুখৰিতেই চিন পোৱা গৈছে। ঈশ্বৰে যেন উমেশৰ কবিময় আয়ুসটো দীঘলাই নি থাকে— এয়ে ভগৱন্তৰ চৰণত প্ৰাৰ্থনা-

শ্ৰীবেণুধৰ শৰ্মা

সুৱাগপুৰ
গুৱাহাটী-৮
২৬।১১।৭৩