ধীমান সাহিত্যিক শ্ৰীযুত তীৰ্থনাথ শৰ্মাদেৱৰ
অভিমত
শ্ৰীমান উমেশ বৈশ্যৰ ‘মিলন’ নামৰ হাতেলিখা কবিতাৰ পুথিখন আদ্যোপান্ত পঢ়ি চালোঁ। শ্ৰীমান বৈশ্য অসমীয়া কবিতাৰ ক্ষেত্ৰত এজন নবাগত। ইয়াৰ আগেয়ে হাত শিক্ষা স্বৰূপে স্কুল কলেজৰ আলোচনীত ভুমুকিয়ালেও সুকীয়া গ্ৰন্থ এখন আগবঢ়োৱা এয়ে প্ৰথম। এই কবিতাত ন লিখাৰুৰ ভাবৰ বেমেজালি নথকাত আচৰিত হোৱা নাই। কাৰণ এই কবিতাৰ আধাৰ ভূমিত তেওঁৰ অকলশৰীয়া নীৰৱ সাধনাৰ পৰিচয় পোৱা যায়। ‘মিলন’ একে ভাবৰ ক্ৰম গতিৰে আগুৱাই পৰিণতি লাভ কৰা এটা দীঘলীয়া কবিতা। এটা সুস্পষ্ট প্ৰেৰণা নহলে এনেকুৱা কবিতা লেখা সম্ভৱ নহয়। তেনে প্ৰেৰণাৰ আভাস এই কবিতাত দেখিবলৈ পাইছে। কোনো প্ৰাক্-আয়ত্ত ভাব এটা লৈ তাক ছন্দাকাৰে ৰূপ দিবলৈ তৰুণ কবিয়ে চেষ্টা কৰা নাই৷ তেওঁ আৰম্ভ কৰিছে শুদ্ধ মনত প্ৰাপ্ত প্ৰেৰণাৰ ক্ৰিয়াৰে। কাৰণ শেষৰ ফালে লিখিছে-
এঁৱা গাখীৰৰ দৰে
শুধ বগা বৰণৰ
এখিলা কাগজ মোৰ
কুমলীয়া মন,
লেশমানো কলাদাগ
অকণিকে পৰা নাই
জোনাকৰ দৰে বগা
এই হিয়াখন।
আঁকিব খুজিছা তুমি
প্ৰেমৰ তুলিকা ধৰি
তোমাৰ মোহিনী ৰূপ
মোৰ পৰাণত,
আঁকা সখি ৰং মনে
