ফুল ছটিয়াই......
গানটো গাই যেতিয়া দৰ্শকলৈ চাই পঠিয়াইছিলোঁ, শাৰী শাৰী অলেখ জনতাৰ মাজত চিনাকি যেন লগা অবয়ৱটোৱে আন্ধাৰ ফালি ক’ৰবাত যেন বিলীন হৈ গৈছিল। অবয়ৱটো অনুসৰণ কৰি মঞ্চৰ পৰা নামি অজানিতে দৌৰ মাৰিছিলোঁ। মুগাৰ চাদৰ- মেখেলা যোৰেৰে জোঁট-পোট লাগি ধৰাত ভালকৈ দৌৰিব পৰা নাছিলোঁ। চিনাকি সুবাসৰ খোজে খোজে খোজ মিলাই যেতিয়া অডিটৰিয়ামৰ তলত গৈ আন্ধাৰত ৰৈ দিছিলোঁগৈ, চিনাকি গাড়ীখনৰ খিৰিকীৰ গ্লাচৰ মাজেৰে চিনাকি মুখখন মোৰ কাষেৰে পাৰ হৈ গৈছিল। হয় নৈঋত, আহিছিলা তুমি... আহিছিলাই তুমি। কিন্তু কিয়, কিয়... কিয়? কিয় আহিছিলা তুমি নৈঋত?
মনটো হাহাকাৰ কৰি উঠিল। মঞ্চলৈ চালোঁ। মোৰ আৰু এটা গান গাবলৈ আছিল যদিও মনটোৱে সহযোগ নকৰিছে এথোন। তুমি এৰি যোৱা কেলভিন ক্লেইনৰ সুবাসখিনি বুকুত ভৰাই ললোঁ। তুমি যেন আশিস দিবলৈকে আহিছিলা। তোমাৰ খোজৰ ধূলি অকণ মূৰত তুলি বোলাই ল’বলৈ মন গ'ল। মোৰ শব্দক ব্যংগতাৰ দৃষ্টিৰে চালেও সেই শব্দৰ যাদুৱে টানিছিল তোমাক। মোৰ সততাৰ পৰীক্ষাত মই জয়ী হৈছে নৈঋত, দেখিলানে তুমি? কিন্তু এয়া যে হৰা জিকাৰ কথা নহয়।
বিৱৰ্ণ হৈ পৰা তোমাৰ মুখ, তোমাৰ উদাস ভৰা চকু—এই সকলোবোৰত কিবা এটা যেন বিচাৰি ফুৰিছো মই। কি বিচাৰিছোঁ বাৰু মই, বিষণ্ণতা নে প্ৰসন্নতা? মই তোমাৰ মুখত কি দেখা পালে সুখী হ’লোহেঁতেন নাজানো, কিন্তু তোমাৰ মুখৰ বিষণ্ণতাই মোক ডেউকা ভগা বিহংগজনীৰ ছটফটনি এটা উপহাৰ দি গ'ল। এয়া যেন তুমি নাছিলা, তোমাক যেন কেতিয়াও লগ নাপাম, তুমি যেন বহুত দূৰলৈ গুচি গ’লা। আগতে কেতিয়াবা এটি শিশুৰ দৰেই মৰম লাগিছিল তোমালৈ। তেনে এখন মুখৰ স’তে এইখন মুখৰ আকাশ-পাতাল পাৰ্থক্য। তুমি গুচি যোৱাৰ দিন ধৰি কিমান ৰাতি ময়ো বিষন্নতাৰ স’তে যুঁজ-বাগৰ কৰি আহিছোঁ নৈঋত, কিন্তু তেনেবোৰ মুহূৰ্ততো মই কি কৰি থাকোঁ জানানে নৈঋত? মই হালধীয়াৰে আলমাৰী ভৰাওঁ, চুলিত হেনাবুলীয়া পৰশ ঢালোঁ, মুখত প্ৰসাধনৰ প্ৰলেপ সানো, চকুত অঞ্জনৰ আভা লগাওঁ, আঙুলিত নেইলপলিচ সানো, ভৰিত তুমি প্ৰেচক্ৰাইব কৰা ফুট ক্ৰীম লেপি লওঁ আৰু যে কত কি কৰোঁ? এই যেন তুমি আহিবা কলিং বেল বজাব আৰু তোমাৰ চাৱনিৰ উষ্ণতাৰে মই গলি গলি নিঃশেষ হৈ যাম। সেই আশা বুকুত লৈয়েই নিজকে সজাওঁ, ঘৰ সজাওঁ, কিটচেনত সোমাওঁ। তেনেবোৰ মুহূৰ্তত উষ্ণতম হেঁপাহত ভৰি আহে দুচকু, ফুলি উঠে হিয়াৰ শতফুল। দিনটো অবুজ আমেজত পোহৰ ছটিয়াই ছটিয়াই মানুহৰ মুখবোৰ চাওঁ, গাড়ীবোৰ চাওঁ আৰু নিৰাশ হৈ ৰাতিটোৰ স’তে ঠেহ পাতোঁ। পাছদিনা আকৌ কাজলৰ মাজত চকুৰে লুকুৱাওঁ। মোকতো তুমি কেতিয়াও বিষণ্ণ ৰূপত নেদেখা নৈঋত। তেতিয়া হ’লে তুমি কিয় আজি ইমান বিষন্ন? মোক চাবলৈকে আহিছিলা তুমি, মই জানো। কিন্তু কিহৰ বাবে তুমি উদাস মুখেৰে যাবলগা হ’ল নৈঋত? কি কৰিলোঁ মই? কি ভুল কৰিলোঁ মই নৈঋত? তুমি জানানে তোমাৰ এই ৰূপে মোক দুখৰ নৈখনৰ চাকনৈয়াৰ পৰা কেতিয়াও ওলাই আহিব নিদিব বুলি।
মাৰ ওচৰৰ পৰাও আহিলোঁগৈ এদিন। মাৰ গা ভাল নাছিল৷ জীয়ৰীৰ দায়িত্ব পালন কৰিব পৰা নাই মই নৈঋত, আন নালাগে মায়ে বিচৰা মোৰ জীৱনৰ নিৰাপত্তাটোকে মই আজিলৈকে প্ৰদান কৰিব পৰা নাই। মাৰ নিৰ্বাক চকুহালে মোক প্ৰশ্ন নোহোৱাকৈয়ে বহুত উত্তৰ দি যায়। দাদাই আজিকালি মোক একোকে নোকোৱা হৈছে। মোৰ গানৰ এলবামটো লৈও একো প্ৰশ্ন কৰা নাই। কিন্তু পৰিয়ালৰ কিছুমান মানুহে আজিও মোক মনত পেলাই দিয়ে যে ত্ৰিশত ভৰি দিব ধৰা এগৰাকী অবিবাহিতা ছোৱালী মই। মই নিজৰ কথা ভাবিবৰ হ’ল বুলি বাৰে বাৰে সোঁৱৰাই দিয়ে তেওঁলোকে। পৰিয়ালৰ বিয়াসমূহলৈ যাবলৈকে ভাল নলগা হ’ল। এনে লাগে যেন মোৰ বিয়া নোহোৱা সমস্যাটোৰ কাৰণেহে গোটেই দেশখনৰ উন্নয়ন স্থবিৰ হৈ গৈছে। হাঃ... হাঃ... বুলি হাঁহিৰে উৰুৱাওঁ, চকুলো লুকুৱাওঁ, পিছৰবাৰলৈ এই মুৱা নহওঁ বুলি অভিমান কৰি গাড়ীৰ ষ্টিয়েৰিং পকাওঁ, বেক গিয়েৰ লগাওঁ আৰু যাত্ৰা আৰম্ভ কৰোঁ মোৰ প্ৰিয় ঠাইলৈ। ডিব্ৰুগড়ৰ মোৰ প্ৰিয় তিনিকোঠলিয়ালৈ। যত মই তোমাৰ অনুভৱৰ পৰশত জন্ম দিওঁ এটি এটি শব্দৰ। তাতেই সুখী হৈ থাকোঁ মই জানানে নৈঋত?
তাৰ মাজত এদিন ‘জনমত’ নামৰ আলোচনীখনৰ পৰা মোলৈ নিয়মীয়া শিতানত লেখা এটা বিচাৰি চিঠি
