□□
(৩২)
নৈঋত তোমালৈ বুলি...
কিমান দেৰি গাৰুত মূৰ গুঁজি পৰি আছিলোঁ ক’ব নোৱাৰো। তোমাৰ ফোনটো অহাৰ পৰাই এই অৱস্থা। একোৱে যে ক’ব নোৱাৰিলোঁ তোমাক। সদায় এনেকুৱাই হয়। মনৰ কথাবোৰ তোমালৈ বুলি ওলাই কেতিয়া অপথত ভৰি দিয়ে ক’বই নোৱাৰো। হৃদয়ৰ সুৰটো যেন মাজতে ক’ৰবাত সমাৰোপন ঘটি বেসুৰ হৈ ওলায়। ভুল মোৰেই। ভালপোৱাৰ ভুল। বুজাব নোৱৰাৰ ভুল। সমাজৰ বিপথে পৰিচালিত হোৱাৰ ভুল। মুঠতে গোটেই অংকটোৱেই ভুল।
‘তোমাক লগ পাম মই’—কৈছিলা তুমি।
কিয় লগ পাব লাগে মোক, নৈঋত?— আজি সুধিছোঁ আকৌ তোমাক। ইমানদিনৰ মূৰত কিয় মনত পৰিল মোলৈ নৈঋত? কেনেকৈ লওঁ কথাবোৰ মই? মোৰ স্মৃতিয়ে তোমাক আমনি কৰিছে কাৰণে লগ কৰিবা মোক নে মই দুখত আছে বুলি মোক লগ কৰিব বিচাৰিছা মোক? নৈঋত, মোক পুতৌ নকৰিবা দেই একেবাৰে। হৃদয়ৰ টান অনুভৱ নকৰাকৈ মোৰ ওচৰলৈ নাহিবা তুমি নৈঋত৷ মই অকলে জীয়াই থাকিব পৰাকৈ আত্মবিশ্বাসী হৈ উঠিছোঁ লাহে লাহে।
কলিং বেলটো বাজি উঠিল। বহুত দিনৰ মূৰত কলিংবেলটো বাজি উঠিছে। কোন হ’ব পাৰে বাৰু? দাপোণত নিজকে চাবলৈ সাহস নাই এতিয়া। বিধ্বস্ত মুখ, বিশৃংখল চুলি, চকুপানীৰ অত্যাচাৰত ফুলি উঠা ৰক্তিম চকু।
অপ্ৰস্তুত হৈ পৰিলোঁ। কোন হ’ব পাৰে এই অসময়ত? মোক এই ৰূপত দেখিলে কি ভাবিব পাৰে? কলিংবেলটো অলপ জোৰেৰে বাজিছে, দীঘলীয়াকৈ। তুমি হ’ব পাৰা নেকি বাৰু? অলপ আগতে তুমি ফোন কৰিছিল। মই আৱেগত নে খঙত কথা পাতিব নোৱাৰি ফোনটো কাটি দিছিলোঁ। আৰু তাৰ পাছৰে পৰাই শিতানৰ গাৰুটোকেই কথাবোৰ কৈছোঁ। চকুপানীৰ ভাষাত লিখিছোঁ দুযোৰ চকুত আৰম্ভ হোৱা সম্পৰ্কটোৰ অস্থিৰতাৰ কাহিনী। আৰু তেনেকৈয়ে দাপোণত চাব নোৱাৰাকৈ বিধ্বস্ত হৈ পৰিছে মোৰ ৰূপ। কলিং বেলটোৰ শব্দটো বিকট হৈ বুকুত খুন্দিয়াইছে। তুমি আহিছা যদি, মোৰ এই ৰূপত তোমাৰ কি প্ৰতিক্ৰিয়া হ’ব চিন্তা কৰি ৰলোঁ বহুত পৰ। মন্ত্ৰমুগ্ধৰ দৰে দুৱাৰখন খুলি দিলোঁ। মোক আচৰিত কৰি দুৱাৰখনত ৰৈ আছিল ইকবাল।
‘কি হৈছে ম্যাডাম, ইমান ফোন কৰি আছোঁ। আপুনি ধৰা নাই। মই বৰ টেনচন খালোঁ। ৰব নোৱাৰিলোঁ। গুচি আহিলোঁ— ইকবালে সুধিলে মোক।
ইকবাল... ইকবাল... ইকবাল। নৈঋত, তোমাক বিচাৰোঁতে ইকবালে ধৰা দিয়েহি প্ৰতিবাৰে।
মেঘালীয়ে কৈছিল—“জীৱনটো নদীৰ দৰে, ৰৈ থাকিব নিদিয়ে, যিফালেই সুৰুঙা পায়, বৈ যায় নিৰৱধি। দুখবোৰ বোৱাই দে। সাগৰলৈ বোৱাই দে। সুখবোৰ বুটলি লবি মাজে মাজে।
ইকবালে কয়—“আপুনি এটা ভাঁজ লওক। লক্ষ্যস্থান চমুৱাই আহিব।
মই ওলোটাই প্ৰশ্ন কৰোঁ নদীৰ লক্ষ্য সাগৰলৈ। সাগৰৰ লক্ষ্য কি?
সাগৰৰ লক্ষ্য নাই, সাগৰ লক্ষ্যহীন। লক্ষ্যহীন কাৰণেই বিশাল। বিশাল কাৰণেই উদাৰ৷ ইয়াৰ বুকুত জাহাজ চলে। মৌন হৈ ৰয়। মিছাইলে বুকু ফালে, মৌন হৈ ৰয়। পাৰিম নে মই সাগৰৰ দৰে বিশাল হ’বলৈ? বুকুফলা
