(২৫)
নৈঋত তােমালৈ বুলি...
জীৱনে হাত বাউলি মাতিছে ব্যস্ততাক নে ব্যস্ততাই হাত বাউলি মাতিছে জীৱনক, সেই কথা নুবুজিছোঁ। ৰাতিপুৱা তােমাৰ চাৱনিৰ অত্যাচাৰত সাৰ পােৱা ‘মই’জনী দিনটো বাৰেবাংকৰা কাৰ্যসূচীৰ মাজত উশাহ ল'বলৈকো সময় নােপােৱা হ'লোঁ। তথাপি প্ৰতিটো উশাহতে তােমাৰ ৰিণি ৰিণি সুৰ। কৰুণ নহয়, ভৰুণাে নহয়। মিঠা অথচ বিষাদৰ সুৰ। বৰ ভাল লগা, ভাল লাগি লাগি চকুপানী উলিয়াই অনা সুৰ।
ইকবালক লগ পালো আকৌ এবাৰ। কিবা যেন কাকতালীয় সংযােগহে। বিকাশ ছাৰৰ ঘৰলৈ গজল সুৰকেইটা ঠিক কৰোঁ বুলি সােমাওঁতেই দেখিলাে ছাৰৰ ঘৰত মজলিছ বহি আছে। এফালে ছাৰৰ হাতত দোতাৰা, বৌৰ লােক-সংগীত, দর্শকৰ শাৰী পূৰাই সেই বৰ্ষাৰণ্যত লগ পােৱা দাঢ়ি ভােবােকাৰ ল'ৰা নে মানুহজন। ল'ৰাই হ’ব ছাগে। মানুহ হ'লে সংসাৰ বাদ দি এনেকৈ বনে বনে ঘূৰি নুফুৰিলেহেঁতেন। তাৰ স’তে তেতিয়ালৈকে মােৰ এদিনৰ চকুৰহে চিনাকি! এইটো এলেকাত নতুন যেন লাগিছে। নহ'লে এনেকুৱা অগতানুগতিক মানুহবােৰ বৰ সহজতে চকুত পৰে। মােক যেনেকৈ মােৰ কেমেৰাটোৰ কাৰণে, মােৰ সাজ-সজ্জাৰ কাৰণে, মােৰ অহংকাৰটোৰ কাৰণে, মােৰ ধূলি উৰুৱাই নিয়া খােজকেইটাৰ কাৰণে আৰু মােৰ অনিয়ন্ত্রিত গতিত চলি থকা গাড়ীখনৰ কাৰণে বৰ চকুত পৰিলোঁ মানুহৰ। তিনিকোঠলিয়া বন্ধ ৰূমত চকুপানীবােৰ লুকুৱাওঁতে লুকুৱাওঁতে মনটোৰ ঔদ্ধতাখিনিৰ এনেকৈ বহিঃপ্রকাশ ঘটিলে যে নিজেই তর্কিব নােৱাৰিলোঁ। ঠিক যেন শামুকৰ কোমল মঙহ আৱৰি খােৱা টান খােলাটোহে। মােৰ ঔদ্ধতা মােৰ শামুক যেন বিজল মনটো আৱৰি ৰখা টান খােলা, যাৰ আৱেষ্টনীত অতি নিৰাপদ মােৰ কোমল লেতু-সেতু মনটো।
কিন্তু ইকবাল অলপ বেলেগ। হয়তাে সি বিজল মনটোৰ উমান পাইছে। সি হয়তাে উমান পাইছে, এটোপাল লুণীয়া চকুপানীও যথেষ্ট মােৰ মনটো নিঃশেষ কৰি দিবলৈ। সেইকাৰণেই সি বৰ সাৱধানতাৰে মােৰ পৰিচয় ল'লে। অতি ভদ্ৰতাৰে। তাৰ চেহেৰাৰ লগত নিমিলা ভদ্ৰতাৰে। মােৰ বৰ লৰা-লৰি আছিল। অফিচৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে সােমাইছোঁহি। কবিতা কেইটামান গজললৈ ৰূপান্তৰ কৰি লৈ আহিছোঁ। তাৰে এটাৰ সুৰ আজি আৰম্ভ কৰাৰ কথা আছিল। আচলতে ছাৰৰ মনলৈ এটা সুৰ আহি আছে। কোনটোত খাপ খাব তাৰেই আলােচনা কৰিব লগা আছে। মােৰ মাতটোকেই ছাৰে ভাল হ'ব বুলি কৈছে। মই নিজে লিখা কবিতা, মােতকৈ ভালকৈ অনুভৱৰ বেথা হেনাে বেলেগে ঢালিব নােৱাৰিব, ছাৰৰ মতামত৷ সেয়াই হ'লে মই আকৌ বহু ব্যস্ত হৈ পৰিব লাগিব। কিমান বছৰ যে গানৰ আখৰা কৰা নাই। নিজৰ আছুতীয়া সময়খিনিলৈকে হয়তাে নাটনি হ’ব। তথাপি একো সমস্যা নাই। মই হয়ভৰ দিলোঁ ছাৰক। গধূলি অফিচৰ পৰা বাহিৰে বাহিৰে ছাৰৰ ষ্টুডিঅ’ লৈ আহিব লাগিব। কবিতাৰ শব্দবােৰ গানৰ লয়ত প্রাণ দিয়াৰ মানসেৰেই মােৰ এই অবিৰত যাত্রা। এই যাত্ৰাৰ শেষত সেই গন্তব্যস্থান, য'ত নাহৰৰ তলসৰা ফুলতে হওক নাইবা সােণাৰুৰ হালধীয়াৰ মাজতে হওক নতুবা গােলমােহৰৰ তেজ ৰংখিনিৰ মাজতে হওক, ৰিণি ৰিণি অনুৰণন হৈ উঠা মােৰ প্ৰতিটো শব্দতে প্রতি সুৰত তােমাৰ দুচকুত ‘মই’ জনী ভাঁহি আহোঁ যেন প্রতিবাৰে। মনত পৰিছে, ফাগুণ সামৰি পছােৱাজাক উভতিবৰ দিনা তুমি মােক লগ কৰোঁ বুলি মাতিছিলা। বিশ্ববিদ্যালয়ৰ অভিৱৰ্তন আছিল সিদিনা। ইমান ব্যস্ততাৰ মাজতাে তুমি মােক লগ কৰিবলৈ বিচৰা কথাটোত আচৰিত হৈছিলোঁ মই।
‘কিয় মাতিলা মােক ঘপহকৈ ?’ – সুধিছিলোঁ তােমাক।
‘বৰকৈ চাবৰ মন গ'ল তােমাক।’- তুমি কৈছিলা।
মোৰ ভিতৰত তেতিয়া জাকি মাৰি ফুৰা পখিলাৰ জাক। তােমাৰ হাতখন ধৰিছিলোঁ নেকি বাৰু? এৰি দিবলৈ মন যােৱা নাছিল। তােমাৰ হেডে বাৰে বাৰে তােমাক ফোন কৰি আছিল। উপায় নাছিল। এৰি দিব লগা হ'ল।
