শব্দৰ এলজোলামবোৰ নৈঋতলৈ বুলি
সেই চাদৰখন এতিয়া বৰপেৰাত। সযতনে থোৱা আছে যে প্ৰতিটো কথা। তুমি যেতিয়াই যিষাৰ কথাই বিচাৰিবা, চাদৰখনৰ জাপৰ পৰা বিচাৰি উলিয়াই ল’ব পাৰিবা। তাতেই তোমাৰ অহংকাৰ নহয়নে নৈঋত?
—তোমাৰ ছায়া
□□
(১৯)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
মাৰ্চৰ দহ তাৰিখ আছিল সেইদিনা। কিবা কামত গুৱাহাটীলৈ যাবলৈ ওলাইছিলোঁ। তুমি একেষাৰে আপত্তি কৰিছিলা—
‘তুমি নহ’লে কাৰ স’তে ফাঁকু খেলিম?
মই কৈছিলোঁ বেছি দিন গুৱাহাটীত নাথাকোঁ বুলি। বৰ নিৰাশ হৈ পৰিছিলা তুমি। তোমাৰ আকুলতাখিনিক ত্যাগিব নোৱাৰি মই দুদিনতে কাম সামৰি ঘূৰি আহিছিলোঁ। লৈ আনিছিলোঁ তোমালৈ মৰমৰ টোপোলা- তোমাৰ প্ৰিয় বোকাখাতৰ পেৰা। বৰ মিঠাইবলীয়া আছিলা তুমি। নাইট জাৰ্ণি কৰি আহি ৰূমত ভৰি দিয়াৰ পাছতে তুমি ঢাপলি মাৰি আহিছিলা মোৰ ওচৰলৈ। মই আহিব নালাগে বুলি কোৱা হাজাৰটা অনুৰোধ অগ্ৰাহ্য কৰি তুমি মোৰ ৰূমৰ কলিং বেল বজাইছিলাহি। মোক দেখাৰ লগে লগে মোলৈ ৰ’ লাগি চাই ৰৈছিল। কৈছিলা—
‘বৰ ধুনীয়া লাগিছে তোমাক ছায়া।’
‘হা? ইমান টায়াৰ্ড হৈ আছোঁ। তুমি ধুনীয়া দেখিলা?’– মই লাজতে মুখ ঘূৰাই দিছিলোঁ।
‘নহয়, তুমি বিন্দি লৈছা যে, বিন্দি নহয় যেন মোৰ ক্ষুদ্ৰ ধৰিত্ৰীৰ নাভিমণ্ডল। বিন্দিটো নেৰিবা তুমি। মোৰ নামত ল’বা। ডাঙৰকৈ ল’বা। বৰ ধুনীয়া লাগে তোমাক।— তুমি বৰ আৱেগেৰে কৈছিলা।
নৈঋত, সেই তেতিয়াৰ পৰাই মই তোমাৰ নামত পৃথিৱীৰ নাভিমণ্ডলত কপাল গুঁজি দিছোঁ। তোমাৰ অনুৰোধ এৰিব পাৰিম নে নৈঋত মই? পাৰিম নে কেতিয়াবা?
‘সুখৰ হেনো কোনো স্মৃতি নাথাকে, স্মৃতি থাকে কেৱল দুখৰ।’ মোৰ যে স্মৃতি ভৰি আছে তোমাৰ আকুলতা, হৃদয়তা, তোমাৰ অধিকতা। চকু মুদিলেও কল্পনা কৰিব নোৱাৰোঁ তোমাৰ ঋণাত্মক ৰূপ। তুমি যে এতিয়াও মোৰ বাবে অতীত হৈ যোৱা নাই। অতীতৰ ৰঙেৰে বোলোৱাৰ ইচ্ছা সেয়ে মোৰ নাই। মোৰ জীৱনৰ বৰ্তমানৰ ৰং তুলিকাৰ সমাহাৰ তুমি। সম্পৰ্কৰ মহত্ব বুজি পোৱা যদি, এবাৰ পাছলৈ ঘূৰি চাবা নৈঋত। অনুভৱ কৰি চাবা, বুকু ভৰাই ইমান উশাহ মই কাৰ বাবে লৈছিলোঁ, অনুভৱ কৰি চাবা এবাৰ, কাৰ ৰঙেৰে ৰাঙলী হৈ মই হৃদয়ৰ ফাঁকু খেলিছিলোঁ। যি উশাহৰ ভৰত, যি ৰঙৰ আতিশয্যত এতিয়া অস্থিৰ মোৰ বুকু।
কাইলৈ হোলী। বৰ মনত পৰিব তোমালৈ। হোলীৰ এচিকূট তেজাল ৰং আৰু মোৰ গালত তোমাৰ আঙুলিৰ পৰশ— সেই সপোনে কন্দুৱাব গোটেই ৰাতি।
দুষ্ট ফাগুনৰ পছোৱাত, আকাশখন ফাঁকুৰে বৰ্ণিল হোৱা সময়তো অকলশৰে উচুপি উঠে হৃদয়, তথাপি প্ৰেম বন্ধ কোঠাত। প্ৰেম অভিমানী। প্ৰেম অবুজন। লঠঙা গছৰ ফেৰেঙণিত ওলমি ৰোৱা হৃদয়ৰ বিৰহত প্ৰেম ৰোহঘৰত।
সমাজৰ আগত নোৱাৰিলেও ভগৱানৰ ওচৰত তুমি মোক পত্নীৰ মৰ্যাদা দিয়াৰ কথা কৈছিলা। আঙুলিৰ তেজেৰে শিৰ বুলোৱাৰ কথা কৈছিল। ‘নালাগে সোণ’– বুলি মই বাধা দিছিলোঁ, ‘নিপিন্ধিলোঁৱেই যেনিবা তোমাৰ আঙুলিৰ তেজ, সেই মৰমৰ কৃপণালী নকৰিবা মাথোঁ।’ সেই কথা হয়তো তোমাৰ পাহৰণিৰ গৰ্ভত। মই পাহৰিবলৈ চেষ্টা কৰিলেও কিছুমান কথাই দুষ্টামি কৰি ফৰিংজনীৰ নিচিনাকৈ জঁপিয়াই জঁপিয়াই মোৰ ওচৰ পায়হি, কান্ধত বহি লয়হি।
‘তোমাৰ জন্মদিনত মই উপবাসে থাকিম।’—তোমাক লগ পোৱাৰ প্ৰথমটো জন্মদিনত তুমি ঘোষণা
