বহুত দেৰি ৰৈ থাকিলোঁ, কি সাজে শুৱাব মোক? সোণাৰুৰ হালধীয়া নে আকাশৰ নীলা? কি সাজেৰে তেওঁৰ চকুত বন্দী হ'ম মই?
- আইকনিক কাজলটোৱে সলাজ দাপোণখনৰ ফালে চাই গীত জুৰিছে— এয়া চোৱা, মোৰ প্ৰসাধন। কপালত ৰঙা, ওঁঠত ৰঙা, আঙুলিত ৰঙা, চকুত কাজল, কাণত মৰমৰ দোল, দুহাতত জনজননি।
- ৰূমৰ তলাটো বন্ধ কৰি চাবি পকাই পকাই জঁপিয়াই জঁপিয়াই নামি আহিলোঁ, আকৌ সেই নিলাজী সুৰ—
- ‘চোৱা এয়া... চকুত চানগ্লাছ, ষ্টিয়েৰিঙত হাত.., পামগৈনে সেই বাট যি বাটেৰে বাট বুলিছিলো তোমাৰ হাতত ধৰি। পামগৈনে সেই নাহৰজোপা, যি শিপাইছিল তোমাৰ বুকুলৈ মোৰেই নিঃসংগ ছায়া হৈ?
- তোমাৰ ঘৰৰ সম্মুখেদিয়েই মোৰ অফিচলৈ অহা যোৱা। অথচ কেতিয়াও নেদেখো তোমাক। যেন তুমি সময়টো মিলাইহে থৈছা। আজি সোনকালে অফিচলৈ ওলালোঁ, জানোচা তোমাৰ লগত ভেঁটা-ভেঁটি হয়েইবা।
- অফিচ বৰ সোনকালে পালোঁগৈ, ডিৰেক্টৰ ছাৰক লগ পালোঁ। ছাৰে সুধিলে—
- ‘ছায়া অফিচলৈ বৰ সোনকালে আহা নেকি তুমি? ৰিক্ৰুইটমেণ্টৰ কামবোৰ আগবাঢ়িছেনে?
- মই ক'লো—‘অনলাইন ফৰ্ম জমা হৈ হৈছে। এতিয়া ভেৰিফিকেশ্যনৰ কাম চলি আছে।'
- অফিচৰ ফাইলৰ মাজত, মুখ্য অফিচৰ লগত সঘন যোগাযোগ, সাক্ষাৎকাৰৰ বাবে বিত্ত বিভাগৰ অনুমোদন ইত্যাদি ইত্যাদি এশ এবুৰি কামত ব্যস্ত হৈ থাকোঁতে ৰূমত এৰি থৈ অহা হৃদয়খনৰ কথা মনতে নপৰে। সাত- আঠ ঘণ্টা শৰীৰ-মগজুৰ উচিত ব্যৱহাৰ কৰি সন্ধ্যা ঘৰমূৱা পখীৰ দৰে মোৰ তিনিকোঠলিয়া ফ্লেটৰ ৰূমত বন্দী
হওঁগৈ৷ তাৰ মাজতো ‘তুমি’ নামৰ বাঁহী এটাৰ সুৰ দিনৰ দিনটো কাণত ভাঁহি থাকিল। তিনিকোঠলিয়া ৰূমৰ লগত একেবাৰে নজহা-নপমা সুৰ। নৈঋত, কি কৰোঁ মই? ক'লৈ যাওঁ মই? কোন আছে মোৰ? কাৰ আগত খুলি দিব পাৰি হৃদয়ৰ শলখা, কাৰ আগত খুলি দিব পাৰি বুকুৰ অৰ্গল? কিহেৰে শাঁত পেলাওঁ তপতী হৃদয়?...
- মালৈ মনত পৰিল। বৰ মনত পৰিল। এই যেন মাৰ বুকুত সোমাই কান্দিম।কান্দিম..অকল কান্দিম। ৰূমলৈ যাবলৈ একেবাৰে মন নগ'ল। ছাৰক লগ ধৰিলোঁ, ক'লোঁ—
- ছাৰ দুদিনৰ ছুটী লাগে মোক। ঘৰলৈ যাওঁ৷ মাৰ ওচৰলৈ।
- জানানে নৈঋত, কোনো কাৰণ নোহোৱাকৈ কাৰো সংগ নোহোৱাকৈ তথাকথিত ছোৱালীৰ কাৰণে নিৰাপত্তাহীন নিশাৰ লং ড্ৰাইভ আৰম্ভ কৰিলোঁ নগাঁৱলৈ। মাৰ ওচৰলৈ। মৰমী মাৰ ওচৰলৈ।
- বাহিৰত ৰাতিৰ আকাশ, বৰ্ষাৰ মেঘাছন্ন আকাশ, এমুঠি সোঁৱৰণী, সন্মুখত সৰ্পিল ৰাস্তা, আই টুৱেণ্টী কাৰত পাপনৰ গান, ঘণ্টাত আশী-নবৈ কিল'মিটাৰ গতিবেগত মই। নাই নৈঋত, মোৰ অলপো ভয় লগা নাছিল। মই বৰ উপভোগ কৰিলোঁ, সৰু সৰু কথাবোৰে মোক বৰ সুখ দিয়ে। ৰাতিৰ আকাশলৈ ইয়াৰ আগতে কেতিয়াও মূৰ
তুলি চোৱা নাছিলোঁ। নাজানিছিলোঁ, দিনৰ সকলোবোৰ ৰং নিজৰ বুকুত কবৰ দিয়াৰ পাছতো বাট দেখুৱাবলৈ জোনজনী থাকে, ফুল বাছিবলৈ তৰা কেইজনী থাকে, জিলীজনীৰ গানত নাচিবলৈ জোনাকী পৰুৱা কেইজনী থাকে। জীৱন বৰ মধুৰ, বৰ ৰহস্যময়, বৰ উপভোগ্য। মাথোঁ এঢোক এঢোককৈ পান কৰিব জানিব লাগিব ইয়াৰ সুধা। তোমাক লগ পাম, তাৰো আগতে মাক লগ কৰি আহিম, এই গানটোৱে কাণত বাৰে বাৰে সুৰ দি থাকিল। ভালপোৱাৰ বতৰা কঢ়িয়াই মোৰ ভিতৰত তেতিয়া এজাক পখিলা।
-তোমাৰ ছায়া
⸺⸻
(৭)
নৈঋত তোমালৈ বুলি...
