(৫)
নৈঋত তোমালৈ বুলি....
পাপনৰ ‘মোহ মোহ কে ধাগে’ গানটো বাজি আছে। তুমি আনি দিয়া মোৰ প্ৰিয় গান। মই তোমাক পাপনৰ গান ভাল লাগে বুলি কওঁতে তুমি গোটেই সংগ্ৰহখিনি আনি দিছিলা। কৈছিলা—
‘অকলে থকা অৱস্থাত শুনিবা। মই ওচৰতে থকা যেন পাবা।
মোৰ নিঃসংগ সময়ৰ চিৰসংগী এই গানখিনিয়ে কেনেকৈ পূৰ্ণ কৰি ৰাখে মোৰ শূন্যতা, কেনেকৈ বুজাওঁ তোমাক?
পিছলৈ ঘূৰি চালে এনে কিছুমান মধুৰতা অনুভৱ কৰোঁ, যিয়ে অমৃতময় কৰি ৰাখে মোৰ বৰ্তমানৰ পৃথিৱী। তোমাৰ অবৰ্তমানত, তুমিহীনতাত নাইবা প্ৰেমহীনতাতো যিয়ে সিক্ত কৰি ৰাখে বৰণহীন হৃদয়ৰ ৰিক্ত কোঠ।
নৈঋত, তোমাক লগ নোপোৱা, তোমাৰ মাত নুশুনা আজি চাৰিমাহ হ’ল। সঁহাৰিবিহীন অজস্ৰ ফোনকল, চকুপানীৰ অসংখ্য বিনিদ্ৰ ৰজনীৰ পাছত এটা দুষ্ট বুদ্ধি মনলৈ আহিছিল। বেলেগ নাম্বাৰ এটাৰ পৰা তোমালৈ ডায়েল কৰিছিলোঁ। তুমি ৰিচিভ কৰিছিলা। মই ক্ষোভ, অভিমানত ফাটি পৰিছিলোঁ। খঙেই কৰিম নে কান্দিমেই নে কি কৰিম ধৰিব পৰা নাছিলোঁ। ফোনৰ সিফালে তোমাৰ ভাবাৱেগহীন মাত। নৈঋত, সেইটো তোমাৰ মাতেই আছিল নে যিটো মাতে মোক পানীৰ দৰে আচৰণ কৰিছিল? সেইটো তোমাৰ মাতেই আছিল নে নৈঋত, যি মাতৰ মৰমত মই এপদ এপদ কৈ বিকিছিলোঁ মোৰ ক্ষুদ্ৰ জগতৰ সম্পদবোৰ? বুজিছিলানে নৈঋত, কি আকুলতাৰে মই তোমাৰ এষাৰি মাতলৈ বাট চাই আছিলোঁ? বুজিছিলানে তুমি, যি প্ৰতিশ্ৰুতিৰে আমি বান্ধ খাইছিলোঁ, সেই প্ৰতিশ্ৰুতি ভাঙি যোৱাৰ আশংকাত মোৰ বুকু কঁপি উঠে বুলি? এবাৰ অনুভৱ কৰিছিলা নে যে মৰমবলীয়া মইজনীয়ে একোতে জীৱন থাপিব পৰা নাই।
এলানি মৌনতাৰ পাছত কাণ উনাই ভাঁহি আহিছিল তোমাৰ গুৰু গম্ভীৰ মাত—
‘ছায়া, বৰ ব্যস্ত আছোঁ, লগ পাম। কল য়ু লেটাৰ। বাই!'
মাথোঁ দুটা বাক্য। একো বুজি নাপালোঁ৷ তোমাৰ মুখৰ এই দুইশাৰীৰ মাজত আশাৰ বতৰা নে পলায়নৰ অজুহাত? তথাপি এটা কবিতা কবিতা যেন লগা সুবাসে চৌপাশ আৱৰি থাকিল। কাণত বাজি থাকিল মোৰ প্ৰিয় গান। গোটেই ৰাতি সেই গান গুণগুণালোঁ। প্ৰিয়পুৰুষৰ মাতষাৰ যে সুৰ হৈ অনুৰণন বাজিছিল গোটেই ৰাতি।
—তোমাৰ ছায়া
□□
(৬)
নৈঋত তোমালৈ বুলি...
‘তেৰে আনে কী জব খবৰ মেহকে,
তেৰে খুচবু চে চাৰা ঘৰ মেহকে’
— জগজিৎ সিং
সুৰ এটাই, সপোন এটাই গোটেই ৰাতিটো সিঁয়াৰি থাকিল। এই যে তোমাক লগ পোৱাৰ কথা। সপোনৰ সুৰটো দেও দি দি মোৰ চৌপাশে বেৰি বেৰি নাচি থাকিল। ৰাতিপুৱাও অফিচ ওলাবলৈ বুলি আলমাৰীৰ ওচৰত
