নিয়ৰ আহিছে মোৰ ওচৰলৈ।
সেই ডায়েৰীখন তাক ঘূৰাই দিয়াৰ পাছতেই সি চলচলীয়া চকুৰে কৈছিল মোক—‘বলক আমাৰ ঘৰলৈ।’
মই কৈছিলোঁ তাক—‘যাম বাৰু এদিন।
সি আকৌ কলে—‘নহয়, একেবাৰে যোৱাৰ কথা কৈছে ম্যাডাম।’
মই ঈষৎ হাঁহিৰে উত্তৰ দিলোঁ—‘নোৱাৰিম নহয় নিয়ৰ। ফাঁকিৰ পুনৰাবৃত্তি।
সি আঁকোৰগোজ হৈ ৰৈছিল—‘কিয় নোৱাৰে ম্যাডাম? আপুনি দেউতাক বিচাৰে, দেউতাই আপোনাক বিচাৰে, কিয় নোৱাৰে আপুনি দেউতাৰ ওচৰত যাবলৈ?’
মই হাঁহি উত্তৰ দিছিলোঁ— ‘ইতিহাস সলনি হৈ যাব, নাযাওঁ তোমাৰ দেউতাৰ ওচৰলৈ, তেওঁ এনেকৈয়ে আছে নিজকে চম্ভালি আছে, ঠিকেই আছে। কিছুমান বস্তু দূৰৰ পৰাই ভাল। আমি দুয়োজনে দুয়োজনৰ ভালপোৱা অনুভৱ কৰোঁ, ইয়াৰ বিনিময়ত মোক একো প্ৰতিদান নালাগে।’
‘কিন্তু অৰণ্যা....? তাইৰ কি ক’ব?’—নিয়ৰৰ উদ্বিগ্নতা।
‘তাই এতিয়া বুজি পোৱা হোৱা নাই। সময়ত মই সকলো কম। তেতিয়া তাই নিজে নিজৰ সিদ্ধান্ত ল’ব’— মই সহজভাৱে কৈছিলোঁ।
লাহে লাহে নিয়ৰ ওচৰ চাপি আহিছিল। মোৰ ঘৰৰ অভিন্ন সদস্যৰ দৰে সি মোৰ প্ৰতিটো কথাতে চকু দিবলৈ লৈছিল। আৰু অৰণ্যাৰ যেন অভিভাৱকহে সি। কোনো প্ৰণোদিত উদ্দেশ্য অবিহনে অৰণ্যাৰ পঢ়াক লৈ, অৰণ্যাৰ গানক লৈ সি ব্যস্ত হৈ পৰিল।
এনেকৈয়ে এদিন জী. টিভিৰ শিশুসকলৰ গানৰ অনুষ্ঠানটোলৈ অংশগ্ৰহণৰ বাবে সি তাইক লৈ গৈছিল। এটা এটা ৰাউণ্ড শেষ কৰি অৰণ্যাই শীৰ্ষ দহ স্থান অধিকাৰ কৰিছিলগৈ। ককায়েকৰ দায়িত্ব পালন কৰি অৰণ্যাৰ লগত ছাঁটোৰ দৰে লাগি থকা নিয়ৰৰ স’তে এক বাৰ্তালাপত অনুষ্ঠানটোৰ বিচাৰকসকলে অৰণ্যাৰ মাক-দেউতাৰ বিষয়ে সুধি পেলাইছিল। অপ্ৰস্তুত নিয়ৰৰ দুচকুৱে যেন মোলৈকে চাই ৰৈছিল... উত্তৰ বিচাৰি। দৃশ্যটি দেখি মোৰ বুকুখনত কিহবাই খুন্দা মাৰি ধৰিলে। এই অনুভৱী ল’ৰাটোৰ ক’ৰবাত যেন কিবা বাকী ৰৈ গৈছে। অৰণ্যাৰো যেন এনেকুৱাই হ’ব। তোমাৰ কথা মনলৈ আহিল। তুমিও হয়তো অৰণ্যাৰ গান শুনিছা, এই অনুষ্ঠানটো টিভিত চাইছা। কিহ’বাই বাকৰুদ্ধ কৰিছেনে তোমাক?
ৰাতিলৈ নিয়ৰে ফোন কৰিছিল, সুধিছিল— ‘অৰণ্যাৰ মাক-দেউতাকৰ কথা সুধিলে কি উত্তৰ দিম মা? ম্যাডামৰ পৰা ‘মা’ লৈ সম্বোধন কৰি সি মোৰ বুকুখনত তাৰ স্থানটো গজগজীয়া কৰি লৈছিল। মই কৈছিলোঁ— ‘কথাবোৰ সকলোকে কৈ দিবা নিয়ৰ। তুমি যিদৰে জানা বা যিদৰে ভাবা, সেই কথাবোৰ মযো লুকুৱাব বিচৰা নাই। মই একো হেৰুৱাবলৈ বা পাবলৈ নাই। কিন্তু তোমালোকৰ জীৱন আৰম্ভ হৈছে, যিদৰে শুদ্ধ যেন লাগে, তাকেই কোৱা। তোমাৰ মৌনতাই অৰণ্যাৰ জন্মক ৰহস্যৰ মাজলৈ ঠেলি দিব, যিটো মই বিচৰা নাই। অৰণ্যা মোৰ আৰু তোমাৰ দেউতাৰ সন্তান, যাৰ নামত মই শিৰত সেন্দুৰ কঢ়িয়াই ফুৰোঁ। শিৱৰ ইচ্ছাত শিৱ-পাৰ্বতীৰ মিলনৰ দৰেই এক পবিত্ৰ মিলনৰ ফলশ্ৰুতিত অৰণ্যা নামটিৰ অংকুৰণ। পৃথিৱীয়ে বুজি পাব, কৈ দিবা সকলোকে। সুস্থিৰ হওক তোমাৰ আৰু অৰণ্যাৰ ভৱিষ্যত।
বহুত দেৰি ফোনৰ সিপাৰৰ পৰা নিয়ৰক কথাবোৰ কৈ কৈ গাটো বৰ অৱশ যেন লাগিল। শৰীৰটো ভাল নাই একেবাৰে। অফিচৰ চকীখন আৰু বেডৰূমৰ বিছনাখনৰ বাহিৰে বেলেগ কামত মনোনিবেশ কৰিব পৰা নাই। বহুত কামেই কৰিবলৈ বাকী থাকিল। আধালিখা উপন্যাসখনো শেষ কৰিবলৈ থাকিল। ইকবালৰ জীৱনটোৰ গতি এটা লগোৱা উচিত আছিল। সন্ধ্যাক মাতি পঠিয়ালোঁ। এইখিনি সময়ত তাইৰ সংগ অতি দৰকাৰ। সন্ধ্যা আহিল। মোৰ নিৰুপায়তাত উচুপিলে, মই তাইক সাৱট মাৰি ধৰিলোঁ, ক’লোঁ—‘মই আছোঁ সন্ধ্যা, তোমাৰ দৰে হাজাৰজনৰ হৃদয়ত মই আছোঁ। তুমি মাথোঁ মোৰ যাত্ৰাটো সফল কৰি তোলা।’
‘ইমানজনক সাহস দি আপুনি ভাগি পৰিলে কেনেকৈ হ’ব ম্যাডাম?’—তাই আকৌ উচুপিল।
‘মই ভাগি পৰা নাই সন্ধ্যা। মই মাথো সত্যটো স্বীকাৰ কৰি লৈছোঁ।’—মই নিৰুদ্বেগ হৈ ক’লোঁ।
