(৫৫)
নৈঋত তোমালৈ বুলি...
জীৱনটোক লৈ কেতিয়াবা বৰ দোমোজাত পৰোঁ। ব্যক্তিগতভাৱে কাৰো লগতেই সম্পৰ্কবোৰ বৰ্তি নাথাকিল যেন লাগে। গান, কিতাপ, সভা-সমিতিবোৰত মোৰ যেন অনৰ্থক সময় ক্ষতি। তাৰ মাজত মনৰ দাবী পূৰণ কৰিব পৰাকৈ সময়ৰ অভাৱ। দুদিন মানৰ পৰা অদ্ভুত হেঁপাহ এটাই মনৰ আগত দুলি আছে। এবাৰলৈ মই ডিব্ৰুগড়লৈ যাম। সৰু ছোৱালী এজনীৰ দৰেই যেন চাহ বাগানৰ এটি কলি দুটি পাতৰ মাজত বিলীন হ’ম। বগীবিল দলংখনৰ ওপৰেৰে যেন ব্ৰহ্মপুত্ৰৰ বিশালতা চাই ৰ’ম।
বিশ্ববিদ্যালয়ৰ সেই নাহৰজোপাৰ ওচৰলৈ যে উভতি যোৱাৰ কথা আছিল। জোনজনীৰ স’তে ওমলাৰ কথা আছিল এদিন। তাৰ দেশৰ সাধু-শুনাৰ কথা আছিল এদিন বুঢ়ী আইতাৰ চোতালত বহি।
মেঘালীক লগ নোপোৱা বহুত দিনেই হ’ল। অৰণ্যাৰ কথাও কোৱা নহ’ল তাইক। অৰণ্যাৰ জন্ম ৰহস্যক লৈ একো প্ৰশ্ন উত্থাপন হোৱাটো মই বিচৰা নাছিলোঁ। নিজৰ সামাজিক স্থিতিক লৈ মোৰ ভয় নাছিল, বৰং অৰণ্যাক লৈ অহেতুক শংকা এটা আছিল। জানোচা তাইৰ সৰলৰৈখিক জীৱনত ঋণাত্মক প্ৰভাৱ পৰে।
আৰু ভালপোৱা? মোৰ অবুজ ভালপোৱা। দুখৰ মাতাল ৰাতিবোৰত প্ৰলাপ বকি বকি মোৰ ভালপোৱাজনীয়ে ওন্দোলোৱা মুখখনেৰে সেই যে হৃদয়ৰ দুৱাৰমুখত বহি ল’লে, বাহিৰলৈকো ওলাই নোযোৱা নতুবা ভিতৰলৈকো সোমাই নহা অভিমানী ভালপোৱাজনী গোটেই জীৱন অভিমানী হৈয়ে ৰ’ল। তোমাৰ স’তে এটা মীমাংসালৈ আহিবলৈকো এইজনী ভালপোৱাৰে আকুলতা। বহুদিন ভাবিলোঁ, কি কৰা যায়। অৰণ্যাও ডাঙৰ হৈ আহিছে। কাষৰ ঘৰৰ পৰা এ.আৰ, ৰহমানৰ গান এটা ভাঁহি আহিছে। গানৰ তালে তালে যেন জুনুকা-কংকনৰ লহৰ। অলপ দেৰি কাণ ঊনাই শুনিবলৈ চেষ্টা কৰিলোঁ। ‘পিয়া মিলেংগে’ গানটোত কোনোবাই শাস্ত্ৰীয় নৃত্যৰ আখৰা কৰা যেন লাগিল।
“পাকে খোনা, খোকে পানা হোতা আয়া ৰে।
সংগ সাথ চাহে, ওৱ তো, ওৱ হে ছায়া ৰে।
পিয়া মিলেংগে.....মিলেংগে.......মিলেংগে.......
পিয়া মিলেংগে
গানটোৱে হোষ্টেলৰ গীতাশ্ৰীহঁতলৈ মনত পেলাই দিলে। তাই যে বৰ ধুনীয়া নাচিছিল। মই গান গাওঁ আৰু তাই নাচে। দেওবৰীয়া আড্ডা বহে মেঘালীৰ ৰূমত। মেঘালী কোনোবা এপাকত নাইকিয়া হৈ যায়। বহুত দেৰিৰ মূৰত চাঁদৰ ওপৰত তাইক উদ্ধাৰ কৰোঁগৈ। পলকৰ সতে তেতিয়া গভীৰ প্ৰেম তাইৰ। মই বুজা নাছিলোঁ প্ৰেমৰ মহিমা তেতিয়ালৈকে। কেমেৰাটোৰ লগতেই মোৰ আজন্ম প্ৰেম আছিল। সেই কেমেৰাটো যে ক’ত হেৰুৱালোঁ? কিয় যে এনেকুৱা হয় মানুহৰ? যিবোৰৰ অবিহনে এক পল থকাটো সম্ভৱ হয়, অদূৰ ভৱিষ্যতত কিয় সেই সকলোবোৰে লগ এৰে? জীৱনৰ এক কঠিন সময়ত কলমটো হাতত তুলি লৈছিলোঁ। কলমটো মোৰ বাৰে আত্মাৰ আহ্বান আছিল। কলমৰ জগতখনত সোমোৱাৰ পাছতে মই মায়ামুক্ত এক জগতলৈ গতি কৰিবলৈ লওঁ। কলমেৰে পাহৰি পেলাওঁ সমূহ দুঃচিন্তা, উত্তেজনা। যোগী এজনৰ দৰেই যেন ধ্যান মগ্ন হওঁ মই। নীলা বিষাদবোৰেৰে আঁক-বাঁক কৰি কাগজ ভৰাই দিয়াৰ পাছত যি আত্মিক আনন্দ অনুভৱ কৰোঁ, সেয়া যে সজীৱ গোলাপৰ পাহিৰ দূৰেই কোমল⸺
ওসী কো পানা, ওসী কো চুনা, কহী ওৱ না, কহী পে তু না।
জাহা পে ওৱ না, ৱহা পে চুনা, যাহা পে চুনা.......
অলপ আগলৈকে খালী হৈ থকা মনটো অবুজ ভাবনাৰে ভৰি পৰিল। ভিতৰৰ সাগৰসম ঢৌৱে যেন উ খল-মাখল কৰিলে মোৰ সমগ্ৰ অনুভূতি। ‘পিয়া মিলেংগে... মিলেংগে... মিলেংগে...’ গানটো মোৰ ভিতৰলৈ
