এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই
[৭১] পদ্মৰাজিৰে পৰিশোভিত সৰোবৰবোৰ চকুৰ আগত ৰাখিলেও, সুখাদ্য ভোজনেৰে মনৰ তৃপ্তি সাধিলেও আৰু দেববাঞ্চিত বেশ-ভূষা পৰিধান কৰিলেও, নিজৰ জনম ভূমিত থকা পজাটিলৈ যে কেতিয়াবা কেতিয়াবা মন বিয়াকুল হয়, ই মানুহৰ স্বাভাবিক লক্ষণ। তেনেস্থলত লাবণ্যৰো যে মন লৰ নাছিল, এনে নহয়। কেৱল ৰক্ষণশীল হিন্দু সমাজৰ 'হাত পৰি “ত্ৰাহি! ত্ৰাহি।” যে কৰিব লাবি ইত্যাদি ভাবিহে মনৰ ভাৱ মনতে মাৰ খেদাইছিল। | এতিয়া গছ-লতা উভয়েৰে মন-বঠাৰ খাব এফালে চলে যেতিয়া আৰু কি থিৰেৰে থাকিব পাৰে? লাণ্যই যথা সম্পত্তি বেছি ৫০০ ৰূপ হাতত লৈ ভট্টাচাৰ্যৰ ওচৰত মেলানি মাগি, লীলা আৰু পোনাটিৰে সৈতে শুভদিনত নিজ ঘৰৰ পিনে যাত্ৰা কৰিলে।
