পৃষ্ঠা:লীলা-ভবদেব ভাগবতী.djvu/৭৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

[৬৭] অবশেষত লাবণ্যই অতিকষ্টেৰে মাত লগালে, “লীলা! অভাগাৰ বাবে কত নিকাৰ ভূগিলা। নদীৰ প্ৰবল সোঁতত পৰি সহায়হীন তিৰিণ, এগহ যেনেকৈ কপি কপি উটি-ভাহি যায়, হায়, তাভা- গাৰ বাবেই নানা অপদ-বিপদৰ (ৰ সোঁত সহায়হীনা তুমি বিমান যে হাবু ডুবু খা, তাক তোমাৰ অৱস্থাই কয়। কৰুণাময়! মহাপাপীৰ নৰকতো ঠাই হবনে? পৰম পিতা! তোমাৰ অধম সন্তানে দুদিনীয়া ভাবি সুখ-সৌভাগ্যৰ মৰীচিকাত মোহ গৈ তয়া-ময়া দেখিব লগাত পৰিছে, জাত বজ। সিঙ্গ হেন হৈছে। এতিয়াই পাপ-জুইত পুৰি জঘণ্যৰ অস্তিত্ব দূৰ নকৰা কিয়? জঘণ্যৰ জঘণ্য বৃত্তিক অনুৰণ কৰি তোমাৰ কেতামান সুসন্তানে যে লয় পাব।” লীলা—“প্ৰভো! পাপিনীক সন্তাপ নৈত উটাই জলা-ফলা কৰে কিয়? তাহানিখন, জীৱনৰ পট- পৰিবৰ্ত্তনৰ সময়ত, লেৰেলা বকুল মা ধৰবে অভাগিনীৰ ভাগ্যৰ সকলো সুখ-দুখ, সম্পদ-বিপদ