[২২] কিন্তু দুৰ্ভাগ্যবশতঃ ঠিক এই সময়তেই ওঁ স্বৰ- গতকৈও ওখ মাতৃৰ মৰমৰ পৰা বঞ্চিত হোৱাত তেওঁৰ পঢ়াৰ পিনে তথৈব হ’ল। এতিয়া লাবণ্য একেবাৰে সহায়হান। কিন্তু, দুদায়েকৰ মৰণ সময়ৰ শেষ বাণীৰ পিনে লক্ষ্য কৰি, বেলেগীয়া খুড়াক সন্তৰামে লাবণ্যৰ দুখত দুখীত হৈ লাবণাক তেওঁৰ ঘৰতে প্ৰতি পালন কৰি ৰাখিলে। প্ৰথমতে খুড়াকৰ সতি-সন্ততি কেও নাছিল। লাবণ্যও। তেওঁলোকৰ বুকৃত সোমাই থাকিব পাৰিছিল। খুড়'- কেও “ভ্ৰাতৃ পুত্ৰেণ পুত্ৰবান” বুলি ভাবি অপত্য স্নেহৰ পূৰ্ণ'হুতি লাবৰ ওপৰতে ঢালিছিল। আকৌ ভাৰি- ছিল, “নিঃসন্তান মোৰ লাবণ্যই বংশৰ প্ৰদীপ হ’ল। মোৰ অবিহনে এওঁৱেই কুল পোহৰাই থাকিব।” কিন্তু যেতিয়া বুঢ়া বয়সত পুত্ৰৰ মুখ দেখা পালে তেতিয়া তেওঁৰ লাবণ।।ৰ প্ৰতি চেনেহৰ মাত্ৰা ক্ৰমশঃ কমি আলি। যাক বংশৰ বন্তি বুলি ভাবি নিপিন্ধিও পিন্ধা ছিল, . নেখাইও খুৱাইছিল, সেই লাবণ্যক খুড়াকে মৰম নকৰা হ'ল। নেখালেও বিচাৰ নাই, এফালে গলেও আপত্তি নাই।
