পৃষ্ঠা:লীলা-ভবদেব ভাগবতী.djvu/১৩

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হোৱা নাই

৫। হাবি নমিবোৰত জুই লাগি ছাইবোৰ আকা- • দি না; না; আহোঁতে এটি সুন্দৰ দৃশ্য দেখা যায়। কিন্তু দেখা গলে হব কি? আগৰ নিচিনা অকণ কণ লৰা-ছোৱাল,হঁতে সেইবোৰ হাতেৰে থপিয়াই থপয়াই ধৰ খেলা খেলিবলৈ হেপাহ নকৰে। তেওঁলোকৰ হিয়া আকাশৰ নবীন সূৰু- যৰ পোহৰকো বিষাদ ডাৱৰ ঢাকি ধৰি ঘোপ- মৰা অপকাৰ কৰি তুলিছে। বননিত জুই লাগাতে •|•ত সোৱাদ গা পট পট, শবদ হয়, কিন্তু এতিয়া আৰু শবদৰ সেই অমিয়া ই, এতিয়া সেই ‘ই গগনক প্ৰতিধ্বনিত কৰি হিয়াত যেন কিবা এটি আতঙ্কৰহে সঞ্চাৰ কৰিছে। | সিদিনা মঙ্গলবাৰ। মাজ নিশা। কাৰৰ ক’তে সাৰ-সহাৰি নাই। কেৱল কেতিয়াবা (কতিয়াবা ঝিলি পোকবোৰে সহঁতৰ শ্ৰতিকাৰ অস্বাভাবিক মাতৰ সুৰেৰে সেই নিস্ততাক মাৰ খেদাই অলপ শদৰ লেশ আনিছে। ইপিনে নিয়তিয়ে “নিওঁ, নিওঁ” বাক্যবাণেৰে কাৰে কাৰো উদ্ভান্ত প্ৰাণক নাই উদ্ভান্ত কৰি তুলিছে।