এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সপ্তম সৰ্গ।
হেঙ্গদান্ ধৰি হাতে,—কৰাঁ শত্ৰুক্ষয়
দেশবৈৰী যত পাৰা। কি ছাৰ যৌৱন!
জীৱন, প্ৰাণ-লালসা। কি তুচ্ছ সংসাৰ!
মায়াময় ই ভৱত মায়া সংসাৰৰ
খন্তেকীয়া সুখ-হেতু! স্বদেশ-সেৱাত
পাবা সেই অমৰত্ব অমৰ বাঞ্ছিত,
ঘোষিব মৰ্ত্ত্যত যশ যুগ যুগান্তৰে॥
আহতা সিংহিনী মূলা যদিওবা,—হায়!
কিৰূপে নগৰ্জ্জি থাকে, দেখি শিয়ালৰ
উদ্ভণ্ডালি, প্ৰাণসখি? বীৰাঙ্গনা মূলা
জন্ম বীৰবংশে,—মূলা কুপিতা সিংহিনী॥
শেষ।—কিন্তু, প্ৰাণসখি! আৰু নাই নাই।—
নাই আৰু বহুপৰ!! হইছে অৱশ
মূলাৰ ই দেহা, সখি! নোলায় মুখত
আৰু কথা!”
“মুহিলাও আহোম ৰমণী,
বীৰাঙ্গনা মুহিলাও” বুলিলে মুহিলা,
১০৫
