এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
মূলা গাভৰু।
সৌৱা যে দূৰত দেখা পৰ্ব্বতৰ চূড়া,
শিলেৰে বন্ধোৱা ঘৰ, দেৱৰ মন্দিৰ
কিম্বা ৰাজনিকেতন, উন্নত শৰীৰ
( কি সুন্দৰ ৰত্নময় ) চূৰ্ণ হ’ব সৱে।
এই যে পৃথিবী, সখি! বাহুকী-শিৰত,
পৰ্ব্বত, সাগৰ, পুষ্প, তৰু, লতা আদি
সকলোটি হ’ব ধ্বংস, নাথাকিব চিন॥
অসাৰ স্বপ্নৰ দৰে টোপনি-জালত
অনিত্য সকলো আমি, অনিত্য মৰ্ত্ত্যত।
সকলো অনিত্য!—কিন্তু অনিত্যৰে মাজে
আছে এটি “নিত্য”, সখি! সিটি “কীৰ্ত্তি” “যশ”
মানৱৰ জীৱনৰ,—যদি কৰ্ম্ম কৰি
ৰাখি যোৱা “কীৰ্ত্তি”, সখি! নহয় বিনষ্ট
“যশ” তাৰ,—হোক নাশ গোটেই পৃথিবী॥
আহোম ৰমণী তুমি, জন্মি বীৰকুলে
নাই কি যশ-লালসা হিয়াত, হে সখি!
তোমাৰ? নাকান্দা, সখি! যোৱাঁ সমৰত
১০৪
