এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সপ্তম সৰ্গ।
বীৰকন্যা, বীৰপত্নী আহোম ৰমণী
তুমি, এনে ব্যাকুলতা নোশোভে তোমাক;
জগতৰ চিৰ ৰীতি, জনম মৰণ,
মুগ্ধ মাথোঁ মূৰ্খ তাত,—জ্ঞানী অবিচল
অচল পৰ্ববত যেনে। ত্যজিম নশ্বৰ
দেহা স’তে প্ৰাণ, সখি! হেতু স্বদেশৰ॥
কিয়, সখি! কান্দা তুমি? কিয় কৰা শোক?
অনিত্য মানৱ প্ৰাণ,—জীৱনৰ লীলা
মূলাৰো সমাপ্ত আজি! মুহূৰ্ত্তৰ পাছে
যাব প্ৰাণ এৰি দেহা, ই অনিত্য কায়া!
কিয় মিছা কৰা শোক? ই বঙ্গ-ভূমিত
( ভাৱনাৰ ছোঁ-ঘৰত ) নানাবেশ ধৰি
কৰে নানা ক্ৰীড়া নৰ, ক্ৰীড়া শেষ হ'লে
পৰে আহি “যবনিকা”—পঞ্চভূতী দেহা
হয় পঞ্চভূতে লীন, বায়ুৰ পুতলি
নীৰলে যিৰূপে হয় অদৃশ্য বায়ুত॥
নহয় মানৱ মাথোঁ,—গোটেই জগত
( বিভুৰ সৃজন যত ) অনিত্য সবেই।
১০৩
