এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
সপ্তম সৰ্গ।
সমৰ-ক্ষেত্ৰত,হায়! আহোমৰ সেনা
ঘোৰ গৰজনে সৱে উঠিলে গৰজি
ধৰ্ মাৰ্ কৰি পুনু; লাগিল তুমুল
যুদ্ধ পুনু দুদলৰে, হ’ল বহু নাশ
পাঠান পক্ষৰ সেনা- -তিষ্ঠিব নোৱাৰি
পলালে শেষত সৱে যুদ্ধ-ঠাই এৰি।
পলায় পৰাণ লই পাঠানৰ সেনা;
পাছে পাছে নিয়ে খেদি আহোম সেনাই
কৰি ঘোৰ গৰজন, — পলায় যৱন
সিংহৰ ভয়ত যেনে পোৱালী শহাৰ॥
আহিলে মুহিলা কান্দি, সাবতি ডিঙ্গিত
মূলাৰ, বুলিলে শোকে,—“উঠাঁ,—প্ৰাণসখি!
কিয় আজি এই দশা? তেজেৰে ৰাঙ্গলী
দেহা কিয়? যেই দেহা বিভূষিতা নানা
অলঙ্কাৰে, কিয় সিটি লুন্ঠিত ধূলিত?
গাভৰু—হে সখি! তুমি, শোভে কি তোমাৰ
ভূমি-শয্যা? এই বেশ? হায়! অকালত
ফলিলে কি এই ফল আশাৰ গছত?
১০১
