কন্ট্ৰলৰূমৰ ৰিচেপ্চনিষ্টলৈকে সকলোৰে দাদাগিৰি আৰম্ভ হৈ যায়।
“চলৌ, চলৌ... ডেৰ মত্ কৰৌ....। য়াহা বহুত খত্ৰা হায়...”
লাগিলে আপোনাৰ কাগজ-পত্ৰখিনি চিজিল কৰিবলৈ থাকিয়েই যাওক। ৰিচেপ্চন কাউণ্টাৰত গৈ থৈ কোনোবা ফৰ্থ-গ্ৰেডৰ মানুহৰে দম্ খাবলগীয়া হওক, “ইমান সৰু কথাটোকে ভুল কৰিব লাগেনে? বেলট-পেপাৰ একাউণ্টখিনি গোটেই ভুল। খাই দিব দেই আপুনি!”
“কেলে কি হ’লনো? মইতো......”
“চাওঁ চাওঁ, দিয়ক, ট্ৰেইনিং নল’লে নেকি?”
“কথা শুনা এইকেইটাৰ। জীৱনত কেতিয়াবা প্ৰিজাইডিং অফিচাৰ হৈ পাইছেনে ইহঁত? নে ভৱিষ্যতে কেতিয়াবা পাব? যোগ্য ব্যক্তিৰ অভাৱত ৰিচেপ্চন কাউণ্টাৰত বহুৱাই থৈছে ইহঁতক। তাকে পাই ক’ব নোৱাৰা হৈছে ইহঁত। ট্ৰেইনিং নল’লো নেকি? সোঁহ। কিমান দেৰিনো দাদাগিৰি খটুৱাবলৈ পাবি? ৰাতি গভীৰ হৈ আহিলে, টোপনিয়ে চকু টানি আনিলে বাধ্য হৈ নিজেই ঠিক ঠাক কৰি ল’বি।” অৱশ্যে ভৱা কথা মনতে থাকিল তেওঁৰ। নক'লে। লাভ নাই। হ’লে লোকচানহে হ’ব। অযথা তৰ্কা–তৰ্কি হ’ব। পৰিস্থিতি বেয়াহে হ’ব।
“কি হ’ল চৌধুৰী? হোৱা নাই?”
“হৈছে। আপোনাৰ?”
“মোৰতো কেতিয়াবাই হ’ল। সাত বজাতে।”
“তেন্তে ইমান দেৰি কি কৰি আছে? বাৰইতো বাজিল।”
“এ, কি ক’ব, এই যতীনটোৰ কাৰণে ৰৈ থাকিবলগীয়া হৈছে। সিও এটা মস্ত অভং নহয় জানো, লগালে চাগে ক'ৰবাত খেলিমেলি (কথাষাৰ চৌধুৰীৰ গাতে লগা যেন লাগিল। তেওঁতো ইমান বুৰ্বক নহয় দিয়কচোন যে কাট্ মৰা কথা–বাৰ্তাবোৰ বুজি নাপাব।) বেচেৰাক এৰি থৈয়ো যাব নোৱাৰা হ’লো। মহা দিগ্দাৰ বুইছেনে?”
“চাওঁ, এইফালে আহঁক।”-হঠাৎ কাউন্টাৰৰ পৰা অহা চিঞৰটো শুনি চৌধুৰী আগবাঢ়ি গ’ল। কাকতিক তাতে এৰিলে।
“চাওঁ, ইয়াত চহী কৰক, হ’ব, খানা খাই লওঁকগৈ, ৰিলিজ লেটাৰ নোলোৱাকৈ গুচি নাযাব।”
॥ ৭৯॥
