এখনত। ৰোৱাৰ কথাই নাই।
চিধা ৰাণীগঞ্জ। মানে ভাৰতৰ মাটি! (তাৰ পিছতেই পানীটেঙ্কী। তাৰ পিছতেই নিউ জলপাইগুৰি! )
ৰিক্সাৰ পৰা নামিয়েই উভতি চালো দলংখনৰ সিপাৰলৈ।
বিদায় নেপাল! বিদায়!
হঠাৎ কিয় জানো মোৰ মনত এক মায়া উপজিল নেপালখনৰ প্ৰতি।
মনৰ কোনোবা কোণত যেন সঞ্চিত হৈ ৰ'ল কাঠমাণ্ডুৰ বহু মোহনীয় চিত্ৰ।
মনৰ কেমেৰাৰ যেন ৰিপ্লে হ’ল।
আকৌ যেন চকুৰ আগত ভাঁহি উঠিল কাঠমাণ্ডুৰ দৃশ্যাৱলীঃ নগৰখন, ত্ৰিভূৱন বিমান বন্দৰটো, ভক্তপুৰৰ ৰাজপ্ৰাসাদটো, হনুমান ঢোকা, ভীমসেন টাৱাৰ, স্বয়ম্ভু টেম্পল আৰু... আৰু... ৰাজেন ৰিজালৰ ঘৰৰ ভাতসাঁজ আৰু মঙ্গল ( উপাধীটো পাহৰিছো। কি আছিল জানো? ) জীৰ ঘৰৰ ভাতসাঁজ!
আৰু খান্নাল!
ইস! বেয়া লাগিল মনটো।
ইটোৰ পিছত সিটোকৈ আহিয়েই থাকিল দৃশ্যবোৰ মনলৈ।
মিতেৰ’ৰ দেশৰ দৃশ্য!
আৰু কাণত যেন বাজি উঠিল মিতেৰ’ৰ বন্ধুসুলভ সাৱধানবাণী, “বাহিৰত আপুনি একো কথা নক’ব। যি ক'ব লাগে আমি ক’ম। আপুনি খালি....”
ৰচনা কাল -অক্টোৱৰ, ২০১২
(গোলাঘাট জিলা সাহিত্য সভাই ২০১২ বৰ্ষত সদৌ অসম ভিত্তীত আয়োজন কৰা স্ব-ৰচিত একক গল্প প্ৰতিযোগিতাত এই গল্পটিয়ে শ্ৰেষ্ঠ স্থান অধিকাৰ কৰি প্ৰয়াত মাধুৰ্য্য বৰা সোঁৱৰণী বঁটা লাভ কৰে।)
০০০০ ০ ০০০০
০০০০ ০ ০০০০
