খলখলনি!
এখন ৰেষ্টোৰাৰ সন্মুখত ৰখাই দিলে বাচখন।
খাই-বৈ ল'ব লাগে। বৰ ভোক লাগিছে। পিয়াহো লাগিছে।
আৰু ভাগৰ?
কি ক’ম! ট্ৰেইন জাৰ্নি কৰিলে ইমান ভাগৰ নালাগে। যিমান দূৰৰ জাৰ্ণিয়েই নহওঁক লাগিলে। কিন্তু বাচত! ক’বই নালাগে। ক'ৰ পৰানো ভাগৰবোৰ আহি হেঁচা মাৰি ধৰেহি জানো।
ক্ষীৰ দুই প্লেট, চাহ দুকাপ। ভাত?
ভাত নাই।
হ’ব। যি পাইছো আৰু। মুঠতে যেনেতেনে পেটটো ভৰক।
“কিত্না হুৱা?”
“তিন্শ।”
“ক্যা? তিন্শ!”
“হা। তিন্শ। আই-চি দুশ”
পইচাটো দি ওলাই আহিলো। ছেত্ৰী বাহিৰত ৰৈ আছিল, খৰিকা এডালেৰে দাঁত খৰকিয়াই খৰকিয়াই।
“কিমান দিলে?”
“দুশ”
“হিন্দী কৈছিল?”
“কিয়? কি হল?”
ছেত্ৰী খৰ খোজেৰে ৰেষ্টোৰখনলৈ সোমাই গ'ল। পিছে পিছে মই। একো পাত্তা পোৱা নাই। ৰেষ্টোৰাৰ মালিকৰ লগত নেপালীতে কিবা কিবি তৰ্ক কৰাৰ পিছত তেওঁ মালিকৰ পৰা এশ টকা ঘূৰাই লৈ মোৰ হাতত গুজি দিলে।
“চাওঁক,ইয়াত হিন্দী কলে বিদেশী বুলি ধৰে। দাম বেছি লয়। নেপালী ক’লে অসুবিধা নাই। নেক্সট্ ক’তো হিন্দী নামাৰিব। য'ত যি ক’ব লাগে মই ক’ম। আপুনি খালি পইচাটো দিব। বুজিলে?”
বুজিলো। মানে কথা পাতিব তেওঁ, পইচা দিব লাগিব মই। ইমান সৰু কথাটোনো মই বুজি নাপাম নে?
॥ ৪৫॥
