“ওৱাইফে কি ক'লে?” - ছেত্ৰীৰ পোনপটিয়া প্ৰশ্ন।
“এই কি ক'ব আৰু, চাই চিটি খোৱা-বোৱা কৰিবলৈ কৈছে। ঠাণ্ডা লগাবলৈ মানা কৰিছে। এইবোৰেই আৰু! মাইকী মানুহবোৰৰ আকৌ গিৰিয়েকবোৰলৈ বৰ চিন্তা নহয়। জানে ছেত্ৰী, কেতিয়াবা মোৰ মানে খঙেই উঠে। ইমান লেকচাৰ। মই যেন একো নেজানোৱেই।”
“কি কৰিব। ওৱাইফ হয়।”
“এৰা ঠিকেই।”
অঁকৰা হাঁহি এটাৰে এই পৰ্বৰ ইমানতে সামৰণি মাৰিলো। কিমান নো আৰু সাজি সাজি কথা কৈ থাকিম!
জীজাজী এজন আহি ওলালহি।
ছেত্ৰীৰ লগত নেপালী। মোৰ লগত প্ৰথমে হিন্দী, ক্ষন্তেক পিছতে অসমীয়া।
অসমীয়া!
হয়। সৰু কালছোৱা তেওঁ হেনো বৰপেটা ৰোডত কটাইছিল। অসমীয়া স্কুলতে পঢ়িছিল। আৰু বহুত কিবা কিবি।
আমি তিনিওজনে বেচ ওচৰ চাপি আহিবলৈ বেছি পৰ নালাগিল। তেওঁলোকে বুৰঞ্জীৰ পৃষ্ঠা লুটিয়াবলৈ ধৰিলে। মই বৰ বেছি পাত্তা পোৱা নাই। তথাপিও ভদ্ৰতাৰ খাতিৰত “হয় হয়” কৰি আছো। মাজে মাজে হাঁহিবলৈও চেষ্টা কৰিছো। ভদ্ৰতাৰ খাতিৰতেই। নহ'লে কি কৰিম কওঁক।
অলপ পিছতে তিনিওজন তললৈ নামি আহিলো।
ৰিচেপ্চন পালোহি।
“চলিব নে?”
“ন’, ঠেংক্চ”
ভদ্ৰতাৰ হাঁহি এটা মাৰি চাহ একাপৰে অৰ্ডাৰ দিলো।
(আকৌ ভদ্ৰতা!)
“চাহ? কিন্তু চাহ ইয়াত ক’ত পাব?”
হয়। সন্ধিয়াৰ সেই জিলমিল পৰিৱেশত অন্য সকলো পালেও চাহ হৈছে পৰ্বতত কাছকণী।
ইয়াত পিয়াহ লগা মানুহৰ বাবে পানীয়ৰ বিৰাট দীঘল তালিকা। কৰো
॥৪০॥
