ক’ব। ইমান দিনৰ মূৰত আহি ওলোৱাৰ সকলো কাৰণ ৰাজেনে ক’ব। কিন্তু বহিতো ল'ব লাগে প্ৰথমে। চৌধুৰীয়ে প্লাষ্টিকৰ চকী দুখন উলিয়াই আনিলে চোতাললৈকে। হ’বনে? হ’ব।
চৌধুৰীৰ একালৰ ছাত্ৰ ৰাজেন। আগবঢ়াই দিয়া চকীখনত বহিবলৈয়ো সংকোচ কৰে। কিন্তু কিমাননো থিয় হৈ থাকিব?
“কোৱাচোন....... মোৰ কাঠৰ কি হ’ল। জানাইতো চাটাৰিঙৰ বাবে বহুত কাঠ লাগিব...... তোমাকতো এড্ভান্স.....”
“নাই ছাৰ, কাঠৰ বহুত প্ৰব্লেম। এতিয়া গছ কাটিবই নোৱাৰা অৱস্থা “সেউজী পৃথিৱী” বোলা এন-জি-অ’ এটা ওলাইছে, হাবিয়ে-বননিয়ে ঘূৰি ফুৰে। কুঠাৰ-কৰতৰ শব্দ শুনিলেই কেমেৰা-চেমেৰা লৈ আগুৰি ধৰে। তাতে নিউজ চ্যেনেলবোৰতো আছেই। ফৰেষ্টাৰ ছাৰেই পানী খাই গৈছে। ইফালে ব্যৱসায় নচলিলে আমি চলিম কেনেকৈ?”
“এনেকৈ হ'লে মানুহে ঘৰ-দুৱাৰ বনাব কেনেকৈ?”
ৰাজেনৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিয়াৰ পৰিৱৰ্তে চৌধুৰীয়েও নিক্ষেপ কৰিলে আন এটা প্ৰশ্ন। কিন্তু কোনোতো প্ৰশ্নৰ বাবে সাজু হৈ থকা নাছিল কোনো উত্তৰ। কিন্তু উত্তৰতো লাগিবই। কোনে দিব ইয়াৰ উত্তৰ? চৌধুৰীয়ে?
“ভাৱিব লাগিব...... চিন্তা কৰিব লাগিব....... কিবা এটা উপায়তো উলিয়াবই লাগিব...... নহ'লে দেখোন ঘৰ-দুৱাৰ বনোৱা.....”
চকীখনত চৌধুৰীয়ে গাটোৰ সমস্ত ভৰ এৰি দিলে। চকীখন অলপ মেট্মেটাই উঠিল। ৰাজেনেও তলৰ ওঁঠখন এবাৰ কামুৰি ধৰি, এবাৰ এৰি দি এক মৌখিক এক্সাৰচাইজ কৰি কৰি নিৰৱে বহি থাকিল।
ভাৱিছে। ৰাজেনেও নিশ্চয় ভাৱিছে।
“এ হেৰি নহয় ৰাজেন... কোন কোন আছে হে’ এন-জি-অ’ টোত? চিনি পোৱানে?
“ছাৰ মানে....আপুনি চিনিয়েই পাব....সাগৰ, মৃগাংক, তপন, অনমিত্ৰ বিপ্লৱ......”
ৰাজেনে নামবোৰ মুখস্থ মাতিবলৈ ধৰিলে, যেন ইণ্টাৰভিউ দিবলৈ অহাৰ আগতে ঘৰতে মুখস্থ কৰি আহিছিল।
“আচ্ছা আচ্ছা বুজিলোঁ,ৰ’বা, ৰাস্তাৰ কাষত গছপুলি ৰোৱাৰ ঠিকাবোৰ
