সোমাবলৈ বাট নেপাব। দুখ-হতাশা, হুমুনিয়াহ, অসুয়া-অপ্ৰীতি, হাই কাজিয়াৰ বাবে চৌধুৰীৰ ঘৰৰ গেইট সদায় বন্ধ হৈ থাকিব।
“ঘৰ বনাবলৈ কিন্তু অভিজ্ঞতা লাগে দেই। নহলে কিন্তু অবাবত বহুত পইচা খৰচ হয়। মই কৈ দিলো।”
শৰ্মাছাৰৰ সাৱধান বাণী।
থিকেই। কিন্তু কাম এটা নকৰাকৈয়ে চৌধুৰীৰ অভিজ্ঞতা হয় কেনেকৈ? তেওঁতো দুৱৰা ছাৰ নহয় যে নিজা ঘৰ এটা নসজোৱাকৈয়ো অৰ্জন কৰিব পাৰে অভিজ্ঞতা! হাঃ
কিন্তু কেনে ধৰণৰ অভিজ্ঞতাৰ কথা শৰ্মাছাৰে কৈছিল সেই কথা বুজি পাবলৈ চৌধুৰীক লাগিল মাত্ৰ দুমাহ!
“কাম কৰি থাকোতে গৃহস্থই ইটো সিটো নিৰ্দেশ দি থাকিলে ভাল নালাগে। গতিকে হাজিৰা নকৰো - ঠিকাহে কৰিম” বুলি কোৱা যোগেন মিস্ত্ৰীক এদিন চৌধুৰীয়ে ধমক দিবলৈ বাধ্য হ’ল। ইমান মুকলি মাটি ডোখৰতো বাউণ্ডেৰী ওৱাল কেইখনৰ চুক-কোণ কেইটা জোখৰ নহ'ল। আয়তাকাৰ বাৰীখনৰ বাউণ্ডেৰীটো হ’ল এটা ট্ৰেপিজিয়াম! চৌধুৰীৰ কাণ-মূৰ গৰম হৈ গ’ল। ভদ্ৰতাৰ সীমা ৰেখাডাল অতিক্ৰম নকৰাকৈ যিখিনি কথা শুনালে মানুহে গালি পৰা বুলি ভৱা হয় ঠিক সিমানখিনি কথা কৈ চৌধুৰীয়ে যোগেন মিস্ত্ৰীক বিদায় দিলে বা সহজ কথাত, খেদালে।
এতিয়া তেওঁ বেলেগ এজন ভাল মিস্ত্ৰীৰ সন্ধান কৰি আছে।
গোপাল নামৰ মিস্ত্ৰী এজন আবেলি অহাৰ কথা কৈ গৈছে। চৌধুৰীয়ে এইবাৰ গোপালৰ লগত কথা পাতি চাব। যদিহে তেওঁৰ ভাৱ হয় যে গোপালৰ আইডিয়া আছে তেন্তে তেওঁ তাক কামত লগাই চাব। নহ'লে.......।
তিনি বাজি গ'ল। গোপাল নাহিল। চাৰি বাজি গ'ল..... পাঁচ বাজি গ’ল .......ছয় বাজি গ’ল। হঠাৎ খটংকৈ গেইটখনত শব্দ এটা হ’ল। চৌধুৰীয়ে আগচোতালৰ লাইটটো জ্বলাই দি চোতাললৈ ওলাই গ'ল।এতিয়াহে আহিবলৈ পালে নে ই!
“ছাৰ! কি কৰিছে?”
গোপাল নহয় দেখোন। ৰাজেনহে।
“ইমান দিনৰ মূৰত ক'ৰ পৰা ওলালাহি?”
