এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
কিমাননো খাম বাৰু!
নাখালেও ৰাতি ভোক লাগিব।
কি কৰো?
ইসঃ কেনেকৈ খাওঁ বাৰু ভাতসাঁজ?
এওঁ আৰু ছোৱালীজনীয়ে কিন্তু আনন্দ মনেৰেই খাই শেষ কৰিলে।
ৰহস্যটো বুজাত এইবাৰ অৱশ্যে মোৰ অলপো অসুবিধা নহ'ল।
“এজন কবিৰ পত্নী হিচাপে তুমি বাৰু নিজক লৈ গৌৰৱ কৰানে?”- এওঁলৈ বুলি মই মনতে পাগুলি থকা প্ৰশ্নটো অৱশ্যে এওঁলৈ নিক্ষেপ নকৰাকৈয়ে থাকি গ'ল।
ৰচনা কাল - চেপ্তেম্বৰ, ২০১০
( গোলাঘাট জিলা সাহিত্য সভাই ২০১০ বৰ্ষত সদৌ অসম ভিত্তিত আয়োজন কৰা স্বৰচিত একক গল্প প্ৰতিযোগিতাত এই গল্পটিয়ে শ্ৰেষ্ঠ স্থান অধিকাৰ কৰি প্ৰয়াত মাধুৰ্য্য বৰা সোঁৱৰণী বঁটা লাভ কৰে )
॥ ১৭ ॥
