টেক্নিকেল কাৰণত নামটো চেইভ কৰা নাই। নাম্বাৰটো কিন্তু মই জানো। মানে মোৰ মুখস্থ আছে।
আঁৰ চকুৰে এওঁলৈ চালো। থিক একে সময়তে এওঁও আঁৰ চকুৰে মোলৈ চালে।
আমাৰ চাৰি চকুৰ মিলন হ’ল।
কিন্তু ভালহে নালাগিল। একেবাৰে আন-ৰোমাণ্টিক চাৱনি। অসহ্য!
কোন কাহানিয়েই “শেৱালিৰ কোমল দলিচাত তুমি আৰু মই” - শিৰোনামৰ কবিতা এটি লিখিছিলো। আবৃত্তিও কৰিছিলো জাগ্ৰত যুৱকসংঘই আয়োজন কৰা কবিতাসন্ধিয়াৰ অনুষ্ঠান এটিত। হাত তালিৰ প্ৰাবল্যৰ পৰাই বুজিব পাৰিছিলো, কবিতাটিয়ে শ্ৰোতাৰ অন্তৰ পৰশিব পাৰিছে। এজন কবিৰ বাবে এইয়াই ডাঙৰ পুৰস্কাৰ। আৰুনো অন্য কি লাগে?
তাৰ ক্ষন্তেক পিছতেই ঘটিল মোৰ বাবে সম্পূৰ্ণ অ-প্ৰত্যাশিত ঘটনাটো।
নে অঘটনটো!
এজনী গাভৰু আগুৱাই আহিল।
দেখাত সুন্দৰী। বয়স, আনুমানিক.... বিশ বাইশ।
চিনাকি হ’ল।
নাম শেৱালি।
শেৱালি!
মোৰ কবিতাৰ গুণমুগ্ধ।
গুণমুগ্ধ!
নিৰিবিলি মুহূৰ্তবোৰত হেনো গুণগুনায় মোৰ কবিতা।
মোৰ কবিতা!
সঁচা! কি শুনিছো মই?
ইতিমধ্যে, মোৰ মূৰৰ পৰা ভৰিলৈকে পাৰ হৈ গ'ল এক মৃদু শিহৰণ!
এনে হ’বতো নালাগিছিল। কিন্তু হ’ল।
এইয়াও কি প্ৰেম?
নাজানো। কিন্তু কিবা এটা যে হ’ল খাটাং।
“দাদা! আপোনাৰ অট’গ্ৰাফ”।
তেওঁ আগবঢ়াই দিয়া অ’টগ্ৰাফৰ বহীখন হাতত তুলি ল’লো।
