অলপ নাৰ্ভাচ্ ফীল কৰিলো।
কি লিখো, কি লিখো, কি লিখো?
এইয়া যে মোৰ জীৱনৰ প্ৰথম অট’গ্ৰাফ।
“শেৱালিৰ সুবাসেৰে তোমাৰ জীৱন সুবাসিত হৈ উঠক।”
হ’ব নে?
হ’ব। আৰু লিখিবলৈ গলে বেছি কৰা হ'ব।
নাৰী ৰহস্যময়ী। কি বা অৰ্থ উলিয়াই লয় কি থিক!
গতিকে ইমানেই হ’ব।
ভাৱিছিলো, তেওঁ আতৰি যাব।
কিন্তু নগ’ল। মোৰ ওচৰতে বহি ললে।
মোৰ চাৰিওফালে বহি থকা কেইবাজনেও আঁৰ চকুৰে আমাৰ দুয়োকে (আমাৰ দুয়োকে।) লক্ষ্য কৰি থকা মোৰ অনুভৱ হ'ল। মোৰ এনে লাগিল যেন সমগ্ৰ দৃশ্য হৈ আছে কেমেৰাত বন্দী। এটা এক্সক্লুচিভ ফুটেজ! এটা ব্ৰেকিং নিউজ সবিশেষ সন্ধিয়া ৭ত।
মনৰ মাজত এটা তিতা-মিঠা অনুভূতিৰ অনুভৱ হ’ল। এক অহৈতুকী তৃপ্তীৰ লগতে এটা ভয়, এটা উৎকণ্ঠা।
বিজুলী বাতিৰ ছাঁ-পোহৰৰ মাজতো মোৰ চকুৰ সমুখত ভাঁহি উঠিল এওঁৰ কঠোৰ-কঠিন মুখখন। যেন কৈছে,
“মই চাইহে আছো”
কিন্তু নহয়। এওঁ ঘৰতহে আছে। মুৰ্গীৰ মাংস ৰান্ধিছে। এইবোৰ কবিতা-চবিতা শুনিবলৈ তেওঁ “হেৰি” হোৱা নাই হেনো।
ৰক্ষা।এওঁ থকাহেঁতেন এই কবিতা সন্ধিয়াটি মোৰ বাবে আজি কাল-সন্ধিয়াহে হ’লহেঁতেন। কি বা কৰিলেহেঁতেন! কি বা ক'লেহেঁতেন।
তেওঁ তেনে কৰিবই। কাৰণ তেওঁ মোৰ পত্নী।
ব্যৱহাৰেই যাৰ পৰিচয়।
শেৱালিয়ে হাঁহিছে। (সঁচাকৈয়ে ধুনীয়া অ' মৰতীজনী!)
তেওঁ মোৰ কন্টেক্ট নাম্বাৰটো বিচাৰিছে। কি কৰোঁ?
মনৰ মাজত আগ্ৰহ আৰু বাহ্যিক অনিচ্ছাৰ মাজত পাঁচ মিনিটমান তুমুল যুদ্ধ হ’ল। তাৰ পিছত যেন যন্ত্ৰৱৎ কৈ গৈছো, ৯৯৫৪৫৭....।
