স্বীকাৰ?
এই পৃথিৱীত কোনো কাৰো কাৰণে অপৰিহাৰ্য্য নহয়। মানুহ সদায় বিকল্পৰ সন্ধানতে থাকে। মনাইৰ বিকল্প আমাৰ বাবে নোহোৱা নহয়। আমাৰ এওঁ আছেই। তাতে সি হেনো এতিয়া ঘৰ সজাই আছে। ঘৰ সজালেতো পইচাৰ টনাটনি হ’বই। গতিকে সিতো পিতাশ্ৰীকে হওঁক বা পাপুকে হওঁক পইচাতো বিচাৰিবই। কি দৰকাৰ পৰিছে আমাৰ তাক পইচা দিবলৈ? কি কৰিবলৈ লাগে তাক ঘৰ-দুৱাৰ? সম্পত্তি খাবলৈ তাৰ আছে কোন?
হয়নে নহয় মোৰ কথাবোৰ?
হয়তো হয়েই। নহয় বুলিবৰতো সাধ্যই নাই।
সেইবাবেইতো পিতাশ্ৰীয়েই হওঁক বা পাপুয়েই হওঁক মোৰ কথাবোৰ মানি লয়।
এইটো কথাও মানি ল’লে।
নহ'লে পিতাশ্ৰী যিহে মানুহ মনাইক তাৰ লাখ টকা ঘূৰাই দিবলৈকে গ'লহেঁতেন।
তেতিয়াতো কথা সাংঘাতিকেই হ’লহেঁতেন।
কিন্তু এতিয়াওতো কথাটো কম সাংঘাতিক হোৱা নাই। পিতাশ্ৰী, অ’ ইয়েচ, পিতাশ্ৰীয়ে বাৰু এতিয়া কি কৰি আছে? নাই, ফোন এটাকে কৰা যাওঁক।
তাই দেউতাকৰ নামটো উলিয়াই লৈ ডায়েল কৰিলে। এবাৰ, দুবাৰ, তিনিবাৰ।
নাই, ফোন ৰিচিভেই নকৰিলে তেওঁ।
ভয় খাই গ'ল তাই। কি হ'ব পাৰে তেওঁৰ।
“হে’ৰা অলপ স্পীড দিয়াচোন। পিতাশ্ৰীয়ে বা কি কৰি আছে?”
ফাওঁফোৱাই গাড়ী চলিছে। ৰাস্তাও ভাল। বতৰো ভাল।
নিজৰ ঘৰৰ গেইটৰ সমুখত গাড়ী নৰখালে কাশ্যপে। চিধা শহুৰেকৰ ঘৰৰ গেইটৰ সমুখতহে ৰখালেগৈ।
গেইটৰ সমুখত গাড়ী ৰোৱাৰ লগেলগেই তাই নামি গ'ল।
“পিতাশ্ৰী! পিতাশ্ৰী!” বুলি মাতি মাতি তাই যেন ঢপলিয়ায়েই গ'ল।
উৱা। পিতাশ্ৰী দেখোন এতিয়াও বাথৰূমতে!
ধুইয়েই আছে তেওঁ কাপোৰবোৰ।
ধোৱাৰ লগে লগে তেওঁ আওঁৰাই আছে ভগৱানৰ নাম।
তাইৰ অন্তৰখন যেন মোচোকা খাই গ'ল৷ দেউতাকৰ প্ৰতি তাইৰ মৰম
॥ ১২৬ ॥
