যেন উঠলি উঠিল।
বৰ মৰমেৰে তাই দেউতাকৰ হাতত ধৰি উঠাই আনিলে। পিছ বাৰাণ্ডাৰ চকী এখনতে তেওঁক জোৰ কৰি বহুৱাই দিলে।
“চাহ খাবা, পিতাশ্ৰী?”
তেওঁ মাথো মূৰটো দুপিয়ালে। মানে, খাব।
বৰ পিয়াহ লাগি আছিল চাগে তেওঁৰ।
চাহৰ খালী কাপটো নমাই থোৱাৰ লগেলগে তাই সুধি পেলালে, “তোমালৈ বাৰু মনাইয়ে ফোন কৰিছিল নেকি, পিতাশ্ৰী?”
ভাগৱতী যেন উচপ খাই উঠিল।
তাৰ পিছতে তেওঁ মূৰ দুপিয়ালে। মানে, কৰিছিল।
তেওঁক আৰু অন্য একো কথা সোধাৰ প্ৰয়োজনীয়তাই বোধ নকৰিলে তাই।
তাইৰ বাবে সব কথাই দিনৰ পোহৰৰ দৰে পৰিস্কাৰ হৈ গল। মনাইয়ে নিশ্চয় পিতাশ্ৰীৰ ঢক্ঢকীয়া বগা সাজযোৰৰ বিষয়েই কোনো তীৰ্যক মন্তব্য কৰিছিল। সি মানে আগতেও মাজে মাজে পিতাশ্ৰীৰ বগা সাজযোৰৰ কথা কৈ মজাক্ কৰে। মনস্তত্বৰ মতে হেনো মানুহে নিজৰ মনৰ ভিতৰৰ এন্ধাৰবোৰ ঢাকি ৰাখিবলৈ বাহিৰত সুন্দৰ বগা সাজ পৰিধান কৰে। কথা আৰু এই পণ্ডিতবোৰৰ!
বাৰু যিয়েই নহওঁক, কিবা এটাতো কৰিবই লাগিব।
অৱশ্যে, মনাইৰ লগত বুজাবুজিলৈ আহিব নোৱাৰি। সি চল পাব। তাক ইমান চল দিব নোৱাৰি। এনেও অৱশ্যে তাৰ ওচৰলৈ যাবই নোৱাৰি। গ’লেই সি পইচা বিচাৰিব। আৰু পাপুৰ গাড়ীখন লৈতো তাৰ ঘৰলৈ যাবই নোৱাৰি।
উপায় এতিয়া এটাই আছে। কোনোবা ভাল ডাক্তৰ......।
মানে চাইকিয়াট্ৰিষ্ট!
ইচ্ ৰাম! পিতাশ্ৰীয়ে গম পালে কি সাংঘাতিক কথা হ’ব বাৰু!
কিন্তু যি দেখিছো তাকে নকৰিলে নহ'বগৈ। আমাৰ এওঁ আক’ কি ভাৱে, কি কয়?
এটা কাম কৰো, প্ৰথমে পাপুক কথাটো কৈ চাওঁ। সি বা কি কয়।
তাই পাপুক অলপ নিলগাই মাতি আনিলে।
সিতো উচপ খাই উঠিল, “কিমান দিন লাগিব বাৰু ভাল হওঁতে? অহা
॥ ১২৭ ॥
