হাঃ কি কথা!
অৱশ্যে হঠাৎ তেওঁৰ খোজৰ শব্দ শুনিয়েই তাই সচকিত হৈ উঠিল। টিকেটটো লৰালৰিকৈ দ্ৰয়াৰত পেলাই দি দ্ৰয়াৰটো ঠেলা মাৰি দিলে। তাৰ পিছত তাই আগৰদৰেই। উদাসীন।
বৰুৱাৰ মনটো অৱশ্যে ভাল লাগি গ'ল।
“মই জা-নো-তো।” এনে এটা ভাৱত তেওঁৰ মনটো ভৰি উঠিল।
এই যে, তেওঁৰ মনটো এক অবুজ তৃপ্তিত ভৰি উঠিল, সেই তৃপ্তিটো তেওঁ বুকুত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিলে সম্পূৰ্ণ পোন্ধটা দিন। তাৰ পিছত এইয়া তেওঁ বহি আছে থিয়েটাৰ হলৰ ভিতৰত, চীফ পেট্ৰনৰ আসনত। তাকো একেবাৰে প্ৰথম শাৰীত! লগত তেওঁৰ পৰিবাৰ। মাজতে বহিছে নন্দিনী। নন্দনৰ খবৰ তেওঁ কৰা নাই। আছে চাগে সি ক'ৰবাত।
মনটো ভাল লাগি আছে তেওঁৰ।
মেইন গেইটত তেওঁৰ টিকেটটো পৰীক্ষা কৰি, পিছফালে “পেইড” বুলি মাৰি থোৱা ষ্টাম্পটো আৰু লগতে প্ৰদীপ ফুকনৰ চহীটো দেখি যেন তেওঁলোক কিছু হতাশ হৈছিল। তথাপিও, তেওঁলোকে সম্ভ্ৰমেৰেই বাট এৰি দিছিল তেওঁক। বৰুৱাৰ মনটো গহীন গহীন লাগিছিল।
তাৰ পিছত তেওঁ আহি পৰিছিলহি আসন দেখুওৱা স্বেচ্ছাসেৱকৰ দলটোৰ হাতত।
“নন্দিনী, আহিলা! ব’লা চিটটো দেখুৱাই দিওঁ গৈ,...... আহক খুড়া...”
সেইটো প্ৰাঞ্জল নহয়নে?
সি কি আগতেই জানিছিল নন্দিনীহঁত চীফ পেট্ৰনৰ দৰ্শক বুলি?
হয়তো খবৰ ৰাখিছিল। নহ'লে.......।
নিজৰ চিটত বহি লৈ বৰুৱাই চাৰিওফালৰ পৰিস্থিতিটো অধ্যয়ন কৰিবলৈ লাগিল।
একেবাৰে প্ৰথম শাৰী।
সমুখত নাই কোনো বাধা।
নাই কোনো ক’লা ক’লা মূৰৰ এখন বিশাল প্ৰাচীৰ। ডিঙি মেলি মেলি চাবলগীয়া হোৱাৰ প্ৰশ্নই নাহে। ভালেই লাগিব নিশ্চয় আজি নাটকখন চাই।
মাজে মাজে তেওঁ মুখখন ঘূৰাই পিছৰ ফালে চায়। মানুহে ভৰ্তি হৈ
॥ ১১০॥
