পৃষ্ঠা:মুখামুখি.pdf/১১৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

 কিন্তু একো নকৰিলে তেওঁ।

 আৰু কৰিবই বা কেনেকৈ নন্দিনী যে তেওঁৰ মৰমৰ পুতলা। একমাত্ৰ জী। হয়তো তাইৰ অভিমান হৈছে। ইমানদিনে এই প্ৰদীপ ফুকনটো আছিল ক’ত! এওঁলোকক সি কি চিনি নেপাইছিল? নে, পেট্ৰন টিকেটৰ উপযুক্ত বুলি ভৱা নাছিল? মানে এওঁলোেকক সি পাত্তা দিয়া নাছিল। কিন্তু, এতিয়া যে হঠাৎ! অ’... ৰাস্তাত তেওঁলোকৰ গাড়ীখন দেখিলে। আৰু লগে লগে তেওঁলোক হিচাপত আহি গল। পেট্ৰন টিকেট লৈ হাজিৰ একেবাৰে!

 কথাবোৰ ভাৱি ভাৱি নন্দিনীৰ নাকৰ পাহি ফুলি গ'ল। সেয়ে, পৰ্দাৰ ফাঁকেৰে প্ৰদীপ ফুকনক দেখাৰ লগে লগেই তাই বহা কোঠাৰ পৰা উঠি গৈ একেবাৰে পিছ বাৰাণ্ডা পালেগৈ। মনৰ সমস্ত খং, উত্তেজনা, অভিমান আতৰাই পেলাবলৈ বুলি তাই হাতত তুলি ল'লে ৰিম’ভাৰটো আৰু মূঢ়া এটাত বহি লাগি গ'ল নখৰ পৰা নেইল-পলিচ আতৰাবলৈ। কি বুলি ভাবে, হাঃ।

 নন্দনৰ এইবোৰ পেট্ৰন-ফেট্ৰনৰ কথা নাই। নাচাইয়ো সি এইবোৰ চিটত বহি। সি থাকিব লগৰ গালৰ লগত। স্বেচ্ছাসেৱকৰ দলত। গতিকে টিকেটটোৰ কথা তাক কৈ কামেই নাই। এনেয়েও সি ঘৰত নাই! আৰু থাকিলেও সি এইবোৰত আগ্ৰহ নেদেখুৱায়। কথাটো বৰুৱাই ভালকৈয়ে জানে। এতিয়া, বাকী থাকিল মাথোন বৰুৱানী।

 “অ’! প্ৰদীপ ফুকনে আমাক এতিয়াহে চিনি পালে নে? ভালেই হৈছে। থৈ দিয়কগৈ। সময়ত যাম আৰু থিয়েটাৰ চাবলৈ.....।”

 বৰুৱাৰ এনেকুৱা লাগিল যেন টিকেটটো ইহঁত দুজনীক দেখুওৱাটোৱেই ভুল হ’ল। আচলতে, টিকেটটো তেওঁ ৰখাটোৱেই ভুল হ’ল। সঁচায়, কি যে কাম কিছুমান কৰি পেলায় তেওঁ!

 এবাৰ তেওঁৰ এনে লাগিল যেন ফুকনক লগ ধৰি ঘূৰায়ে দিব টিকেটটো।

 অৱশ্যে ঘূৰাই নিদিলে।

 বহুত কথা চিন্তা কৰি টিকেটটো ৰাখি থ’লে। টেবুলৰ দ্ৰয়াৰটোতে থৈ দিলে। হ’ব। থাকিব। কোনেনো নিব?

 ৰাতি মুখ-হাত ধুই, শুবলৈ বুলি কোঠালৈ সোমাই আহিল বৰুৱা। তেনেতে তেওঁৰ আচৰিত হোৱাৰ পাল।

 দ্ৰয়াৰৰ পৰা টিকেটটো উলিয়াই একান্তমনে চাই আছে নন্দিনীয়ে।

॥ ১০৯ ॥